Kitap kesinlikle ama kesinlikle mükemmeldi. Bir solukta bitti ve nasıl bittiğini anlamadım bile. Tabi beni de bitirdi, hem psikolojik hemde ruhsal olarak. Kitapta olay işleyişi çok güzeldi ve karakterler... Ah Alper, hüzünlü kekim... Kitap boyunca herkesten şüphelendim ama sonu... Yani böyle bir sebebin tüm o olaylara yol açması bilmiyorum çok hastalıklı bir düşünce gibi geliyor ki zaten öyle. Erdem, Yankı, Hakan ve Burcu aşk dörtgeni sadece ama sadece sinirlerimi bozdu. Bu kadar da olmaz dedikçe iyice sarpa sardılar. En güzel aşk ise yarım kalmıştı ve bu kalbimi beklediğimden daha çok yordu. Kitabın pek çok sayfasında gözlerim doldu ama son iki bölümde ağladım. O morg sahnesi... Alper, hüzünlü kekim... Kızına Gökçe'nin adını vermesi, o final sahnesi... Çok güzel sevdin be Alperkuş.
