Büyümek ne sancılı şeydi...
Var olmaya çalışırken,
Çocuklarda yok olmak gibiydi.
Körpe bir fidanın rüzgâra kanıp,
Her düştüğü yerde dallar uzatmak isterken gökyüzüne
Yeniden sarılması gibiydi.
Ta ki kök salıncaya kadar
O zaman yeşeriyordu ancak dallar,
Unutularak fırtınada kaybolan fidanlar
Yenik düşse idi küçük fidan korkularına
Düştüğü ağacın altında kalsaydı en güvenli yer olsa da
Kendi ormanını kuramazdı asla.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.