Eser, Hüseyin Rahmi’nin toplumsal inançları mizah ve hicivle eleştirdiği, postmodern roman türünü anımsatan bir roman olup bize bir parça Anar’ı da anımsattı. Eserin başlarında karakterleri zihnimize oturtma konusunda biraz problem yaşadık. Özellikle karakterlerin Türkçeyi Ermeni ağzıyla konuşmaları romanla aramıza bir hayli mesafe koydu. Lakin ilerleyen sayfalarda bu problemi aşabildik. Eserin başında eleştirilerin -temsiller olmaksızın- sadece toplumun inançlarına dair olduğunu düşünsekte, efsuncu baba lakabıyla inançları sömürülen ve kullanılar Enveri isimli karakterin Enver Paşa’yı temsil ettiğini düşünmeye başladık. Öyle ki Efsuncu Baba, iki ermeniyi hikayenin başında hasım bellerken daha sonra melek olduklarına inanıp kendisine yardımcı kabul ediyordu. Bu iki ermeni hiç bir şekile Enveri’nin inançlarına inanmayıp, onun bir divane olduğunu düşünüyorlar ve ondan menfaat umuyorlardı. Romanın ilk başlarında geçen bir sahnede, sütunlarda kutsal haçı bulmaya çalışan Enver’in, ermenilerden yardım istemesi; dahası ermenilerden birinin omuzuna çıkıp diğerine de omuz vermesi ve nihayetinde düşüp sakatlanması, Hüseyin Rahmi gözünden bir Enver Paşa tenkidi olsa gerek. Romanın ilerleyen bölümlerinde Enver’in ilk eşinin vefat ettiğini, ikinci bir kadınla evlendiğini ve bu ikinci kadının da ilk eşinden olma kızıyla çok iyi anlaştıklarını öğreniyoruz. Enver’in evinin içinde sabahlara kadar muhtelif hallerde dolaşması ve etrafı efsunlaması, yine eşinin ve kızının ona inanmayıp inanıyor gibi davranması, yazar nazarından Enver Paşa’nın tarihi kişiliğine dair bir başka tenkid örneği olsa gerektir. Son sahnede ise Enver’den kızını isteyen bir delikanlı hikayeye dahil oluyor. Enver kızını bu delikanlıya vermiyor. Delikanlı ise Enver’in inanç ve üstünlük kompleksi zaaflarını kullanarak kızıyla evleniyor. Sanırım hikayenin en büyük tenkidi de burasıdır. Spoiler vermemek için bu sahneleri detaylandırmıyoruz. Zira okuyucu bunca çözümlemeden sonra rahatlıkla mesajlara ulaşacaktır. Son olasak yazar, eserinin sonuna bir de deneme bölümü ekleyip meramını anlatma konusunda garantici davranıyor ve şu cümle ile eseri nihayete erdiriyor: “Rahmetli sandı ki cihanı yenmek abdülhamiti yenmek kadar kolaydır.” ... Eser, edebi yönden gerçekten yüksek bir başarı elde etmiş olup üslubuyla, hikayesi ve akıcı anlatımıyla gerçekten tebriki hak ediyor. Vermiş olduğu mesajlar dolayısıyla görüşlerinin bir kısmıma katılmasak da, Hüseyin Rahmi Bey’in fikirlerine saygı duyup uzun uzadıya üzerinde düşüneceğimizi belirtmek istiyoruz. Muazzam bir okuma zevki tecrübe edeceğiniz bu eseri, bütün kitap severlere -özellikle de postmodern tarzı seven arkadaşlara- muhakkak öneriyoruz.

Efsuncu BabaHüseyin Rahmi Gürpınar · Karbon Kitaplar · 20187,4bin okunma

·

2 artı 1'leme

·

97 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Muhammet İkbâl