Ömürlük Ukde
Güneşi hiç görmemiş; ayın daima karanlık yüzünde yaşar gibiydi.
Kimsesizliğiyle soğuyan kalbinde açan kraterler sonsuzluktan daha derindeydi.
Açmamış çiçekler gibi baştan solmuş;kurulmamış hayallerin yıkıntısı altında kalmış bir hayatzedeydi...
O belki herkes, belki hiç kimse; belki her birimiz belki hiç birimiz kadar
İlk rüzgarda yıkılacak bir çınar gibiydi.
O içinde Ömürlük ukdeler taşıyan; çoktan ölmüş bir diriydi...
Sayfa 33Kitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.