Gözlərimi qapatdım ki, gizlənəsən, ağlayaq
"Alma" desəm gələcəkdin,
"Alma" dedim, gəlmədin.
Hanı birgə əl sallayıb öpəcəkdik qürubu
axşam düşdü, ay göründü, su duruldu,
gəlmədin...
Söylə indi kainatın hansı məhbəsindəsən?
Söylə görüm bulud varmı,
yağış varmı orda da?
heç olmasa, ax insafsız,
əllərin də yoxdu ki,
axşam-axşam darıxanda
adam tuta, təsbeh kimi oynada.
Heç unuda bilmədim ki, gözlərinin rəngini
o qədər çox sevərdim mən saçına gül düzməyi;
indi mənim dünya boyda bağlı ayaqqabım var
səndən sonra
tərgitmişəm ayaqyalın gəzməyi.
Üstüm, başım, ev-eşiyim, sər-səliqəm, sahmanım
Nə gülməsi, nə qəh-qəhə, əcəb ağıllanmışam;
Aya da vaxt ayırıram, günəşə də yetirəm
amma yenə dolmur zaman,
sən gedəli bomboşam!
Hamı, hamı, uşaq, böyük, hamı məndən razıdır
gecələrin sükutunu pozmaq nədi, bilmirəm;
Axşam düşdü, salam məleyk, ən birinci evdəyəm
küçələrdə veyil-veyil gəzmək nədi,
azmaq nədi, bilmirəm.
Sən gedəli əməllicə düzəlmişəm, gördüyün
məni pozan sən imişsən,
hamı belə danışır;
Bircə sənin o gözlərin, o gözlərin olmuya
xəyalıma gələn kimi bütün nizam qarışır.
Hər şey, hər şey qaydasında,
amma belə qəribə
günlər gəlir keçir, gedir,
yadda qalmır amma ki.
Sən gedəli,
necə deyim, qoy lap düzün deyim də:
Sənsiz adam olmaq olur,
Sənsiz olmur amma ki.
(İlqar Kamil)
İlqar Kamil
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.