Çalıştığı yerde ve yaşadığı şehirde Zehra’yı bu kadar mükemmel görmeleri, bence acıma duygusu olmayan zalim biri için fazlaydı. Hayat hikayesini öğrendiğimde bile Zehra’nın “ben kendimi kurtardım, şartlar ne olursa olsun isteyen herkes bunu yapabilir” düşüncesini anlamsız buldum, bu zaten onun iyi biri olmadığını gösteriyordu. Babası Mürşit’se hikayenin asıl dokunaklı kısmıydı. Günlüğünün sonlarında gözlerim doldu. Bu kadar iyi bir insan ancak bu derece şartlara kurban gidebilirdi. Sağken Zehra’nın sevgisini kazanamamış olsa da öldüğünde onun en büyük kusurunu kapattı. Ne olsa ömürlük bir ders.