Slyvia Plath'i bir kadın hakları savunucusu ve dramatik biçimde intihar etmiş psikiyatrik sorunları olan bir yazar olarak tanıyordum ve ilk kez Sırça Fanus ile kalemiyle de tanıştım. Benim beklentilerim karşılaştığım eserin çok üzerindeydi o nedenle hayalkırıklığı yaşadığımı söylemeliyim. Çeviriden de olabilir belki ama yazarın dilini edebi bulmadım. Pek haz almadım o nedenle okurken. Akıl hastanesi ve sonrasında yaşadıklarının anlatımını daha merak uyandırıcı ve gerçekçi buldum. Keşke kitabın tamamını ruhsal hastalığı; yaşadığı buhranlı dönemler, tedavi süreçleri ve ölüm fikirleri üzerine yazmış olsaydı okuması daha keyifli ve bence öğretici olurdu. Kim bilir asıl o zaman kitleleri intihar konusunda endişelendiren bir hal alabilirdi. Bence bu haliyle eleştirildiği üzere intihara kesinlikle özendirmiyor. Hoş tabi ben intiharın "popüler" olabilecek bir kavram olmadığını düşünüyorum o apayrı bir tartışma konusu. Kurgu bana göre "Bridget Jones" gibi başlayıp "Sana Gül Bahçesi Vadetmedim" gibi bitiyor. Hikayenin gidişatında süreklilik ve tutarlılık göremedim, bunu yazarın kafa karışıklığına ve ruhsal hastalığına yoruyorum. Tezer Özlü okurken de benzerini hissetmiştim, yazılarında anlam açısından kopukluklar vardı. Belki ikisinin de intihar ettiğini bildiğimden belki de zihinsel süreçlerini mesleğimden ötürü anlayabildiğimden böyle bir benzetme kurdum zihnimde. Plath daha esprili ve kişilik özellikleri açısından sınır durum imajı çiziyor; Özlü ise daha karamsar ve edebi bir dile sahip. Kitabın bir an önce bitmesini dileyerek okumama rağmen Slyvia Plath'i deneyimlediğim için de pişman değilim. Psikiyatri / Psikoloji alanında çalışanların ve bu alanlara ilgi duyanların okumasını öneririm.

Sırça FanusSylvia Plath · Kırmızı Kedi Yayınevi · 201911,6bin okunma

·

49 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mayalena