·
105 görüntüleme
Sofraya oturdular, Aziz Efendi Anlatmaya Başladı:
"Avrupa uleması ile bizim ulemayı kıyaslıyorlar.
Orada felsefe okurlar.
Felsefe aklın şüphelerine cevap aramak ihtiyacından doğmuştur.
Bir filozofun tamam dediği şeye, bir başkası hayır, tamam değil diyebilir ve karşı çıkabilir.
Nitekim çıkıyorlar. Çünkü bakış açıları farklıdır.
Felsefe şüphe üzerine kurulu olan farklı düşünce sistemleri- dir. Oysa insan sadece akıl sahibi değil, aynı zamanda kalp sahibidir. İnsanın kalbi güven ister, istikrar ve huzur ister. Ve böylece mutlu olmak ister.
Aklın ihtiyacı ile kalbin ihtiyacı birbirinden farklıdır.
Kalp inanmak ve imanın verdiği güvenle mutlu olmak ister.
İnsanı mutluluğa götüren şey, kalbindeki imandır. İman olmadan, yakin olmaz, yakin olmadan da mutluluk olmaz. Aklın esas görevi, imana giden yolu açmaktır. Yoksa aklın durmadan değişen gelgitlerine ayak uydurmakla mutluluk elde edilemez. Ebedî ve değişmez haki- kati bulmak ve ona bağlanmak lazım. Herkesin aklı aynı olmadığ gibi, kendi aklımız da her zaman hep aynı akıl olarak kalmaz. Akıl aynı yerde durmaz, sürekli değişir ve gelişir. Biz kırk-elli yaşlarına geldiğimiz zaman, onbeş yaşındaki aklımızla düşünmeyiz. Çünkü onbeş yaşındaki aklımız, o yaşla birlikte bizi terk edip gitmiştir. O eski akıl, artık bize çok yabancı sayılır. O eski aklımızı zaten biz de pek beğenmeyiz. Bu kadar değişken olan bir şeyle ebedi ve değişmez olan hakikati nasıl bulacağız? Oysa kalbimiz, sabit ve değişmez hakikatlere bağlanma ihtiyacındadır. Bunu da bize ancak saf ve samimi bir iman sunabilir. Zaten iman, kalbin, her türlü şüpheden kurtulup, ebedî ve değişmez hakikate bağlanması demektir. İslam'da şüphe yoktur, şüpheyi kesinlikle reddederiz"
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.