Şuan yanımda dört yaşında bir çocuk uyuyor. Kitabını okudum, kokusunu içime çektim, elleri avucumda. Tarifsiz seviyorum. Böyle yüreğimden, içimden. Alperen, kuzenimin çocuğu. Kan bağım, akrabalık derecem bu. Öte yandan hem onun bana olan sevgisini hem abisinin bana olan sevgisini iliklerimde hissedebiliyorum. Bilmekten çok öte yani. Sevgi sanırım verdiğinde kendini doğuran bir şey. Aramızdaki de böyle bir şey. Şimdi tüm bunları anlattım niye? Romantiklik, duygu patlaması yaşama falan değil.. Anlattım çünkü insan kuzeninin çocuğuna böyle hissedebiliyorken bir anne veya baba nasıl hissedebilir onu düşündüm ve doğrudan zihnim nice annelerin evlatlarının vahşi İsrail'in eli ile öldürüldüğünü ve bu acının tarifsizliğini düşündü.. İnsanın gözünden sakındığı evladını, sevdiğini paramparça eden bir terör var. Gözlerimizin önünde. Tüm dünya izliyor. Bunları niye yazdım. Ne mana oldu şimdi. Hiç. Söylenenler tekrar söylendi. Tekrar söylenecek. Tekrar tekerrür edecek. Umudum bitiktir.
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.