Bebek Bakıcısı ve Üst Kattaki Yabancı
15 yaşındaki Betty Sue lise öğrencisiydi.
Genç kız okuldan arta kalan zamanlarda çeşitli ailelerin
çocuklarına bakıcılık yaparak para kazanmaktaydı.
Ailelerin birbirlerine tavsiyesi üzerine yeni müşteriler bulmak
Betty açısından daha fazla iş imkânı anlamına geliyordu.
Bu yüzden bebek bakıcılığı yaptığı evlerde kendini
beğendirmek için son derece sorumlu ve ölçülü
davranmaya dikkat ediyordu.
Yağmurlu bir kasım gecesi bir ailenin evine ilk kez gidecekti.
Zengin bir aileydi ve iki küçük kızları vardı. Evin hanımı evden
çıkmadan önce Betty Sue’ya birtakım talimatlar verdi;
kızların kesinlikle saat dokuzda yatmış olmaları gerektiğinin altını çizdi.
Küçük kızlar umduğundan da uslu çıkmışlardı.
Betty Sue hiç zorlanmadan kızları yedirdi, biraz oyun oynadılar,
televizyon izlediler ve yatma saatleri geldiğinde de hiç itiraz etmeden
üst kattaki odalarına gitmeye razı oldular.
Betty Sue kızların pijamalarını giymelerine yardımcı oldu,
dişlerini fırçalamalarını izledi, üstlerini örttü ve “iyi uykular,”
dileyerek ışıklarını söndürüp aşağıya indi.
Şimdi gece yarısına dek ev kendinindi.
Zengin karıkoca 12’den önce dönmeyeceklerini söylemişlerdi.
Aslında yapmakta olduğu işin en sevdiği kısmı da buydu.
Çocukları yatırdıktan sonra ev sahiplerinin gelmelerini beklerken
kafasına göre takılabiliyordu; şimdi istediği TV kanalını izleyebilir,
abur cubur atıştırabilirdi. Bir süre TV izledikten sonra uykusu gelmişti.
Betty oturduğu kanepeye uzandı ve gözleri hemen kapanıverdi.
Daha uykuya dalalı 10 dakika bile geçmeden telefonun sesiyle uyandı.
Çok şiddetli zil sesi kızı yerinden zıplatmıştı.
Hemen kendini toparlayıp ayağa kalktı ve kapının yanındaki
sehpanın üzerinde duran telefonu açarak kulağına götürdü.
“Çocukları kontrol ettin mi?” diye konuştu karşı taraftan gelen
bir erkek sesi. Telefon açan dalga geçer gibi sormuştu soruyu,
sanki kahkaha atmak üzereydi adam. Betty Sue “Bu da kim?”
diye düşündü; ev sahibinin sesine benzemiyordu.
“Affedersiniz, sesinizi alamadım, kimsiniz?” diye sordu genç kız.
Ancak adam yanıt vermeden telefonu kapattı.
“Herhalde okuldan birilerinin canı sıkılmış, beni işletiyor olmalılar…
Ama buranın numarasını da nasıl öğrenmişler?”
Betty Sue kafasında bu düşüncelerle tekrar kanepeye gidip oturdu.
Canı sıkılmıştı, uykusunun bölünmesi hiç iyi değildi, yeniden
uzansam mı diye düşünürken telefon yine çaldı.
“Çocukları kontrol ettin mi?” Yine aynı adam, sesi hiç de tanıdık değil.
Okuldaki oğlanlar değil mi acaba?
Betty Sue “Bak… Her kimsen...”
demeye kalmadan telefon yeniden suratına kapandı.
Bu defa sinirlerinin iyice gerildiğini hissetmişti genç kız.
Sapığın biri kendisiyle oyun oynuyordu. Bu çok can sıkıcıydı.
Ne yapmalı diye düşünürken elinin altında çalan telefon bir kez
daha yerinden sıçramasına neden oldu.
Ses bu defa daha tehdit ediciydi:
“Çocuklar çoktan elimde… Birazdan sıra sana gelecek!”
Sertçe kapanan telefonun çıkarttığı ses kulağında çınladığında
Betty Sue damarlarındaki kanın donduğunu hissetti.
“Bu ne küstah bir sapık! Ne yapmaya çalışıyor?
Polisi arasam belki de iyi olacak…” Betty Sue hiç tereddüt etmeden
911’i aradı. Görevli memura telefonla taciz edildiğini anlattı.
Görevli detayları dinledikten sonra şayet telefon sapığı bir kez
daha ararsa onu hatta daha uzun tutmaya çalışmasını, böylelikle
yerini tespit edebileceklerini söyledi.
Betty Sue’nun içi biraz olsun rahatlamıştı, telefonun başında
beklemeye devam etti, adamın arayacağından emindi.
İki dakika sonra gerçekten de telefon çaldı.
Adam yine küstah bir ses tonuyla konuşuyordu:
“Hâlâ çocukları kontrol etmedin, ne yapıyorsun sen?
Nasıl bir bebek bakıcısısın?” Betty adamın sesinden tiksiniyordu
ama onunla konuşmaya çalıştı; “Bayım, ben iyi bir bakıcıyım,
birazdan da çocukları kontrol edeceğim… de sana ne bundan?
Sen kimsin ki?” Adam yanıt vermedi ancak insanı ürperten
bir kahkaha attı. “Lütfen… Artık beni rahatsız etme!” dedi.
Betty Sue sesi titreyerek. “Görürüz bakalım!” dedi adam gülerek
ve telefonu kapattı. Betty Sue titreyen ellerine bakarak
telefonu yerine bıraktı. Bu iş çok canını sıkmıştı.
Birden çocukları gerçekten de kontrol etmesi gerektiğini düşündü.
Ama merdivenlerin başına gelince birden durakladı.
Daha önce defalarca çocuk bakıcılığı yaptığı halde,
şimdi niye üst kata çıkmaya korkuyordu ki?
Bu telefonlar bu kadar mı etkilemişti onu?
Tam cesaretini toplayıp ilk basamağa çıkmıştı ki
telefonun korkunç sesi yine yankılandı.
“Kahretsin, bu sapıktan nefret ediyorum diyerek telefonu kaldırdı.
Karşı taraftan gelen ses bu defa farklıydı:
“Bayan, ben polis memuru Brown, lütfen evi hemen terk edin,
şikayetinize neden olan aramaların bulunduğunuz evin
içinden yapılmakta olduğunu tespit ettik.
Birisi evdeki diğer hattı kullanarak sizi arıyor!
Hiç vakit kaybetmeden hemen evden ayrılın!”
Yabancı Yayınevi
·
24 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.