Fakat birden her şey değişti. Bir rahatlık, bir hafiflik geldi bana; bu bir ölüm duygusu değil, yaşam duygusu idi, yaşam hazzının anlatılmaz bir duygusu, ama öylesine sert, öylesine görülmemiş... Oydu bu! Oydu! Beni dolduran oydu, biliyordum, duyuyordum! Beni o dolduruyordu. Beni yok ediyor, tümden kendisi ile dolduruyordu, kendi mutluluğu ile, sevinci ile, kendi coşkusu. Ah, onun soluğunu, esinini duymak, onun olmak, sadece onun malı olmak olağanüstü bir şeydi. Onun coşkusuna, onun mutluluğuna, ondaki kıvanca katılmak. Yaşarken tanrının neşesini paylaşmaktan daha güzel bir şey var mıdır?
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.