Serhat: "İslam öncesi ve sonrası arapların durumu nübüvvet ispatıdır": İslam öncesi ve sonrası arapların durumu nübüvvet ispatıdır [891] Sa‘d b. Ebî Vakkâs, Rüstem’in ordusunu yenip Fars ordularını hezimete uğratınca, Rüstem Medain’e doğru gitti, Yezdicerd ise Nihavend’e kaçtı. Yezdicerd, oradaki adamlarına sığındı. Bu durum adamlarının, Arapların bu zayıf ve pejmürde halleriyle kadim Rum ve Fars krallıklarının sağlam ve güçlü ordularına galip gelmeleri, kendilerine karşı cesaretle karşı koymaları ve onlara üstün gelme konusundaki hayretlerini ve şaşkınlıklarını daha da arttırdı. Müslümanların herhangi bir kralın mülküne yönelmekten korkuları yoktu; bir yeri hallettikten sonra başka birine geçiyorlardı. Öyle ki kralların aldıkları tedbirlerin hilafına davranmalarına ve ihtiyatı elden bırakmalarına rağmen bir kral veya sultan gibi düşmanlarına üstünlük sağlıyorlar ve onları helâk ediyorlardı. Yezdicerd şöyle diyordu: “Onların arkadaşının iddia ettiği gibi Allah’ın resûlü olduğunu düşünüyorum. Onun bir âyeti/mûcizesi olmasaydı bile, birbirini yiyen dağılmış Arapların ona itaat etmeleri mûcize olarak yeterdi.

İslam öncesi ve sonrası arapların durumu nübüvvet ispatıdır

[891] Sa‘d b. Ebî Vakkâs, Rüstem’in ordusunu yenip Fars ordularını hezimete uğratınca, Rüstem Medain’e doğru gitti, Yezdicerd ise Nihavend’e kaçtı. Yezdicerd, oradaki adamlarına sığındı. Bu durum adamlarının, Arapların bu zayıf ve pejmürde halleriyle kadim Rum ve Fars krallıklarının sağlam ve güçlü ordularına galip gelmeleri, kendilerine karşı cesaretle karşı koymaları ve onlara üstün gelme konusundaki hayretlerini ve şaşkınlıklarını daha da arttırdı. Müslümanların herhangi bir kralın mülküne yönelmekten korkuları yoktu; bir yeri hallettikten sonra başka birine geçiyorlardı. Öyle ki kralların aldıkları tedbirlerin hilafına davranmalarına ve ihtiyatı elden bırakmalarına rağmen bir kral veya sultan gibi düşmanlarına üstünlük sağlıyorlar ve onları helâk ediyorlardı. Yezdicerd şöyle diyordu: “Onların arkadaşının iddia ettiği gibi Allah’ın resûlü olduğunu düşünüyorum. Onun bir âyeti/mûcizesi olmasaydı bile, birbirini yiyen dağılmış Arapların ona itaat etmeleri mûcize olarak yeterdi.

Tesbitü Delailü'n-Nübüvve Kadî Abdülcebbâr

19 görüntüleme

Ömer

@farukkomer ·

3yıl

Araplar, Farslara İslam'ı yaymak için mi saldırıyor? Yoksa Farslar Araplara tehlike yaratıyor da o tehlikeyi ortadan kaldıralım da aynı zamanda İslam da yayılmış olur, diye mi düşünüyorlar?

Serhat

@Bilmukavemat ·

3yıl

İslam'ı yaymak için daha doğrusu islam'ı halkla muhatap kılmak için saldırıyorlar dine girerlerse müslümanlar gibi zekat ,girmezlerse cizye veriyorlar Arapların hükmü altında yaşamak için. Araplar saldırmasa zaten eninde sonunda sınırlarında büyüyen bir devletin tehtid olduğunu düşünen Farslar onlara saldıracaktı. Tarihin kuralı bu. Zaten gittikleri yerde krallar Araplarla dalga geçiyor mağlup bir millet olduklarını vs anlatıyor yani önceden de savaşmışlar bu milletler. Bir de ganimet için olmadığı şuradan anlaşılabilir: Farslar arapların hükmüne girdiklerinde yöneticilerin kendilerinden aldığından daha az vergi veriyorlar cizye olarak. Onların halkından aldıkları bazı vergilerin de Arapların hükümranlığından sonra komple kaldırıldıkları da yazıyor kitapta. "Zaten alışmışlar madem devleti aldık bize versinler" de diyebilirdi orayı fetheden kişiler. Ama dememişler ve birçok yer de savaşmadan alınmış bu yüzden. Hz.Ömer de "aldığımız yerler müslüman olup cizye vermiyorlar" diyen valisini görevden almış mesela peygamberin amacı para değildi deyip. Bir de cihad sadece tehlike anında gereklidir diyen ikinci bir görüşte var ve müntesipleri de o kadar az değil. Dia'nın cihad maddesini okuyabilirsin.

2 sonraki yanıtı göster

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Serhat