256 syf.
·
Puan vermedi
"Yalnız bu caddede bulunmak insanı mesut etmeye kâfidir. Yaşadığımı, ben de saadetimi düşünmeliyim. Şu kadar dükkânın içinde elbette beni de mesut, hiç olmazsa memnun edebilecek şeyler satanlar da yok değil ya! Şuracıkta kunduralarımı boyatabilirim. Şu kravatı pekala satın alabilirim. Yeni gelmiş şu şiir kitabı bana pekâlâ zevkli saatler geçirtebilir. Ben de pekâlâ şu mesut insanların fotoğraflarını çıkarttıkları fotoğrafhanelerden birine girebilir, ben de mesudum, benim de resmimi çekebilirsiniz diyebilirim.
Fotoğrafçı da itiraz edemez,sizin kimseniz yok, fotoğrafı ne yapacaksınız diyemez. Sorarsa, elbette günün birinde benim de bir sevgilim olabilir. Sizin çekeceğiniz bu en güzel fotoğraf, onun çantasının gizli bir köşesinde, güzel kokular içinde yatabilir, derim."
...
Kitaba ismini veren bu güzel hikayeden bir alıntı ile başlamak istedim incelemeye... Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesinde fotoğrafçı kahramanın fotoğrafını gülümseyemediği için çekmez ve o fotoğrafhanede şunlar olur:
"Birden fotoğrafçı siyah örtüsünü başından atarak doğruldu. Yüzü hatta biraz terlemişti, ümitsiz bir tavırla, "Beyim mazur görün, sizin fotoğrafınızı çekemeyeceğim" dedi."
Selim İleride çok sonra bu hikayeyi şöyle yorumlayacaktır:
"Oysa anlatıcının dünyasında, başkalarının mutsuzluğunu sürekli hissetmekten, gülümsemenin yeri yurdu yoktur. İşte hepsi bu kadar."
Ben bu kitabı çok sevdim. Çünkü içerisinde kırık düşleri saklıyor, özlenen günleri, geçmişi, geri getiremeyeceklerimizi ve "Değişen İstanbul' u ". Tüm öykü severlere duyurulur. Bu kitabı alın ve okuyun derim. 
Ziya Osman Saba
·
127 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.