Muhteşem ötesi bir kitap, beklentilerimin çok çok ötesinde bir kitap oldu. Zaten üstad Necip Fazıl olunca aksini beklemek saçmalık olurdu. Duygular o kadar güzel okuyucuya aktarıldı ki ; kendi iç dünyanızda kızıyor, yargılıyor, sorguluyorsunuz... Bayıldım tek kelime ile ba-yıl-dım. İtiraf etmeliyim ki, ilk başlarda Reis Bey'e kızmıştım. Merhametten, sevgiden yoksun katılaşmış bir yüreğin bu dünyadaki en büyük cezası vicdan azabıdır. Ve Reis bey de bu durumu yaşadı kitapta. Merhametin olmadığı bir ortamda adaletten bahsetmek mümkün müdür? Bence hayır... O kadar etkilendim ki okuduklarımdan, içimden : "Rabbim sana karşı suçlu olsam da senin sonsuz merhametine sığınırım, af dilerim, fakat beni kul hakkı yiyenlerden eyleme..." dedim. Mermahetin yanı sıra benim aklıma ilk gelenlerden bir tanesi de bu oldu. İnsan hayatı boyunca vicdanının sesiyle başbaşa kalmaktan korkup, kaçmakla sürdüremez. Kitabın yarıdan sonrasında, Reis Bey suçluluk duygusuyla, vicdan azabıyla ve pişmanlığıyla parçalanan bir aydın kişi kimliğine büründüğünü görüyoruz. İş işten geçtikten sonra varılan hakikatin ışığında gönüle dolan merhamet duygusunu görüyoruz. Bu vesile ile affetmenin ve merhametin insan hayatındaki olmaz ise olmaz hakikatinin idrâkine varıyoruz. Bu konuyu özetleyen bir alıntıyı da şuraya bırakıyorum : #124826385 İçimden gelen bir dua ile de incelememe son vermek istiyorum :" Rabbim bizlere merhameti ile muamele eylesin ve yüreğimizden merhameti eksik etmesin. Mermahetin ışığıyla adaletli kararlar almamızı nasip eylesin inşaAllah." Keyifli okumalar arkadaşlar. :)