İnsanın kendine söylediği her söz kolaydır da ebeveynine söyleyebildiği zordur. Değil mi ki söylemek; düşünmek de keza böyledir. İnsanın kendi hakkında düşündüğü her şey acımasızdır da ebeveyni hakkında düşündüğü her şey 'yok canım bana öyle geliyor'dan ibarettir. Neden? Çünkü öyle gördük öyle yetiştik. Başta vicdanımız olmak üzere toplum, kültür ve din de bize bunu öğretti. Seni yedirmiş içirmiş bugünlere getirmiş daha ne yapsıncılardan fırsat bulup da aklımızı başımıza alıp bir mantıklı düşünemedik. Şimdi bu incelemeyi okuyanların bile tepkisel yaklaşması çok olası geliyor bana, çünkü birçoğumuz hatta büyük büyük çoğunluğumuz bunlarla büyüdük. Ama bu nokta gayet de eleştirilebilir, gayet de üzerine düşünülebilir bir noktadır.
Karakteriniz konusunda annenizin ne büyük etkisi olduğunu bir düşünün. Anne diyorum diye sanmayın ki mutlaka kadından bahsediyorum ben aslında size bakım veren kişiyi kast ediyorum. Genel manada bu hep anne olduğu için incelememe de "anne" yazarak devam edeceğim ama siz ne demek istediğimi anlayacaksınız. Evet annenizin karakteriniz ve alışkanlıklarınız üzerinde olan etkisini bir düşünün. Çocukken düştüğünüzde anne diye ağladınız, acıyan yerinizi öpsün diye ona koştunuz, korktuğunuzda eteğine sarıldınız, bir şey başardığınızda küçücük ellerinizi çırparak alkışlasın diye ilk onun gözünün içine baktınız. Değil mi? Peki ya tüm bunlar aslında tam da olması gereken gibi olmadıysa? Olması gereken derken hiçbir şey aslında bir zorunluluk değildir elbette ama sizin kendinize zorla kabul ettirdiğiniz şekilde olmadıysa ve aslında anneniz asla duygusal olarak yanınızda değilse? Siz o küçük yaşınızda bunu anlamazken büyüdükçe bunu fark edip canınız yanarsa ama yine bile annedir kutsaldır sesimi çıkarmayayım düşünmeyeyim demeye devam mı edeceksiniz? Yapmayın. Bu kitabın eski baskısının ismi bence çok daha yerindeydi: "Var Olan Annenin Yokluğu" çünkü olay tam da bu. Anne var ama anne yok. Sesinizi çıkarmasanız bile yaralarınızı sarın arkadaşlar. Yardım alın. Dünyadaki tüm dertler bir yana daha bebeklikte tüm dünyamız anne iken, anne ile dünyayı bütünleştiririz. Annemiz nasılsa dünya da öyleymiş hissine kapılırız. Anne ihtiyaçlarımızı karşılamadıysa, dünya üzerinde kimseden yardım kabul edemeyebiliriz. Anne yaralarımızı sarmadiysa kimse bize iyi gelmiyormuş gibi hissedebiliriz. Hani bazı şeyler vardır eğer biraz şanslıysak bunu fark edip "ben neden böyle davranıyorum" deriz. İşte onun asıl cevabı annemizle olan ilişkide yatıyor olabilir. Kendi kendinize yetip kimseden bir şey kabul edemiyor musunuz? Veya aksine birilerinin sevgisini görmeye öyle açsınız ki onlar sizi sevsin size değer versin diye en olmadık şeyleri yapmayı bile kabul mü ediyorsunuz? Annenize dönün derim. İçinize dönün. Bu kitabı alın ve canınız yana yana okuyun. Kaç seans terapi görmüş gibi kapatırsınız kitabın kapağını bilemiyorum ama eminim ki kitaba başlayan siz ile bitiren siz aynı olmayacak.
Tavsiye ediyorum, şiddetle tavsiye ediyorum. Alıp bedava dağıtmak istiyorum. O kadar söylüyorum size, kitabın içindeki alıştırmaları da yapın sorulara cevaplar verin. Kendinizle bir kavga edin ya, sonra oturun düşünün ve bu yaşınıza kadar "sorun bende" dediğiniz şeyin aslında "sorun sende" olduğunu anlayın. Vicdan azabı çekmeden bununla barışın. Dünya üzerindeki her çocuk özeldir ama her çocuk o kadar da şanslı değildir. Ve inanın bu cümleyi kurmak için tacize tecavüze uğramanıza dilendirilmenize fiziksel şiddet görmenize gerek yok, bazı şeyler duygusaldır ve duygusal olarak gördüğünüz dışarıdan belli bile olmayan eziyet de en az onlar kadar hasar bırakır.
Okuyun arkadaşlar. Ben bu kitabın içeriğini daha yazamam ama elimden gelse her sayfasından en az bir alıntı eklerdim buraya. Bu kitap altın değerinde. Okuyun.
