En Yakın ArkadaşlarımHarry Potter, benim için her zaman bir kitap serisinden fazlası oldu. Harry'yle tanıştığımızdan beri hayatım çok daha çekilir, çok daha büyülü. Yıllarca en yakın arkadaşlarım Ron ve Hermione oldu. Dumbledore, akıl hocam; Hedwig, Privet Drive'daki tek arkadaşım oldu. Çapulcular'la sadakati (Pettigrew dışında), Snape'le gerçek sevgiyi, Fred ve George'la da zor anlarda cesurca gülümsemeyi öğrendim. Voldemort, ihmal ve sevgisizliğin doğuracağı sonuçların bir göstergesiydi. Aynı zamanda güç arzusunun insana neler yaptırabileceğinin. Hepsi bana bir şey kattı, en kötüsünden iyisine. Hiç değilse, ne zaman başım sıkışsa, rahat bir nefes almam gerekse onların her zaman orada olacağını bildim.
Hiçbir zaman kendimi bu dünyaya tam olarak ait hissetmemişimdir. Büyücülük dünyası benim için sıkıcılıktan kaçabildiğim, kendimi bulduğum bir yerdi. O evrene geçtiğim an ben de onlardan biri oluyor, Harry'nin canı acıdığında benim de canım acıyor, Snape'in yaptığı her haksızlıkta ona içimden lanetler okuyor, Malfoy'a, Hagrid'e ettiği her hakaretten sonra bir tane yapıştırmak istiyordum. Onlar güldükçe ben de güldüm, mutlu olduklarını gördüğümde yüzüme hemen bir tebessüm yerleşti. Voldemort'un acımasızlığından korktum ve ölen her kişinin arkasından deli gibi ağladım (Hmm... Bellatrix ve Voldemort hariç. Onların arkasından sevinç çığlığı attım.)
Ölüm Yadigarları, seri içinde en sevdiğim ve buna bağlı olarak en çok okuduğum kitap. İçinde en sevdiğim karakterlerin de öldüğünü düşünecek olursak en çok ağladığım kitap da diyebiliriz.
Kitap; Harry, Ron ve Hermione'nin, yine hep birlikte ve her zaman olduğu gibi birbirlerini kollayarak çıktıkları en tehlikeli, hatta ölümcül yolculuğu, Voldemort'u adım adım yok etmelerinin hikayesini anlatıyor. Göreve bu sefer bir çocuk olarak değil birer yetişkin olarak çıkıyorlar. Artık küçük değiller. Artık ne Harry, ne Ron ne de Hermione altı yıl önce Hogwarts Ekspresi'nde tanışan ve henüz hiçbir şeyden haberleri olmayan çocuklar değiller. Şimdi herkesten daha fazla şey biliyorlar, tehlikenin herkesten daha fazla farkındalar. Bu sefer olay sadece Felsefe Taşı'nı korumaktan, Slytherin'in varisini bulmaktan ya da Sirius'u kurtarmaktan ibaret değil. Bu sefer arkalarında güvenecekleri bir büyük yok, tek başlarınalar. Ve bu kez görevden sağ çıkamayabileceklerinin her zamankinden daha çok bilincindeler. Ama yine de birlikteler. En baştan beri nasıllarsa her şey sona ererken de omuz omuza vermişler. On dokuz yıl sonra da her şeyin başladığı yerde, Peron 9 3/4'te, bir aradalar. Ama bu sefer birer anne-baba olarak...
En sonunda Harry'nin yüzünün güldüğünü gördüğüme mutluyum. Hermione ve Ron'un tatlı didişmelerinin devam etmesine de. Bazı şeylerin hiç değişmediğini bilmek güzel. Ve umarım Lily Luna, Ginny'ye çekmez. Zira Ginny'den hiç hazetmiyorum.
Ne olmuşsa olmuş, aradan yıllar geçmiş ve yara izi on dokuz yıldır acımamış. Her şey yolunda. Savaş kazanılmış, Voldemort kaybetmiş, bir sürü kayıp verilmiş. George bir daha Patronus yapamamış, bir daha kimse Harry'nin peşinden 'Tamam mı, Harry?' diye koşturamamış, Parvati en yakın arkadaşıyla kıkırdayamamış ve bu savaşın sağ kalan çocuğu Teddy Lupin olmuş... Yine de evet, her şey yolunda.
Seriyi iyisiyle kötüsüyle defalarca bitirdim. Hogwarts her yıl beni çağırdı, ben de ona uydum. Bu yıl serüvenimi daha çok uzatmak istedim ve her ay bir kitap bitirdim. Şimdi Melez Prens'teyim ve onlardan ayrılmayı hiç ama hiç istemiyorum. Hepsine teşekkür ediyorum, bana yıllarca arkadaşlık ettiler, birlikte güldük, birlikte ağladık. Onları seviyorum.
Neyse, bayağı uzattım sanırım. Buradan tüm Potterhead'lere selam olsun. Bu yıl Hogwarts'ta son seneme başlıyorum. Umarım orada görüşürüz :)))
