Item: Kukla
Rating: 7 puan verdi
Author: Kadir Tribbiani

Kadir Tribbiani

@Kafkaesque_·

05 Haziran 2021 22:18

512 syf.

· Kitabı okudu

7/10 puan verdi

6 günde okudu

Ben bir "Kuklayım", Gülhane Parkında

Kendi kendini sevmek kuralına taparım, der Dostoyevski. Ardından tezini şöyle savunur; dünyada herkesten çok kendini sev, çünkü dünyada her şey kişisel çıkara dayalıdır. İnsanın kendisini sevmesi ve kendisi olması bir bencillik değildir. İnsanın kendisinden çok başka bir olguyu, ideolojiyi sevmesi ve bunun beraberinde o olgu ya da ideolojinin getirdiği at gözlüğü ve iradesizlik kişinin kalitesini diplere çeker. Hepimizin bir kere de olsa izlemiş ya da okumuş olduğu Hacivat Karagöz gölge oyunundaki öğrenim görmemiş, nüktedan Karagöz'den ya da öğrenim görmüş, pişkin Hacivat'tan pek bir farkı kalmaz. Kendisini seven, önemseyen bir kimse bir ideoloji uğruna sadece piyon olmaz. Bunu dava olarak devam ettirelim. Kendisini seven, kendisini önemseyen bir kimse bir dava uğruna sadece piyon olmaz. Bir davaya sahip olmak yanlıştır demek elbette doğru olmaz davaya sahip olup dava için sadece "kukla" olmak insanın kendisine yapmış olduğu en büyük kötülüktür. Bence birçoğumuz kuklayız. Ne olduğunu bilmediğimiz bir hayatta ne olacağımız davasındayız. Hiç düşündünüz mü? Bu hayat niçin var, ben niçin yaşamdayım? Bu sorunu cevabı kişilerin inancına göre değişiklik gösterse de aslında izlenen yol aynıdır. Hayat bir kukla tiyatrosundan ibarettir. Birileri kukladır, birileri de kuklayı elinde tutan kuklacı. Bir insanın amacı daima kukla olmamak ve bu tiyatroda özünü kaybetmemek olmalıdır. Kitabı iki gün önce bitirmeme rağmen kitabı incelemeye bugün karar verdim. Siyasetin, sağ-sol kavramının bayağı etkin olduğu bu kitabı incelemek benim gibi düşüncelerini burada saklama gayesi güden birisi için ne kadar doğru bilmiyorum lakin, lakini yok incelemeye kalkıştım artık. Kitap, yakın tarihe damga vurmuş olaylardan olan Susurluk Olayı'ndan esinlenerek ele alınmış, yıllar sonra karşılaşan iki üvey kardeşin merkezde olduğu bir bir polisiye romanıdır. Bu iki kardeş geçmişte pek çok başarılı işler çıkarmış, lakin son yıllarda kendisini alkole adamış, eşinden ayrılmış ve son olarak işten kovulmuş Adnan Sözmen ile pek asi, meçhul olaylara karışmış Doğan'dır. Bu iki üvey kardeş birbirleriyle bir hayli zıttır. Düşünceleri, davaları, yaşantısı hatta sevdiği yemekler bile. Çocukken birbirlerinden pek haz etmeseler de bu iki kardeş, Doğan'ın tasarlamış olduğu lakin tesadüf adı verildiği bir karşılaşmayla bir maceraya atılır ve kitap bunun üzerine işlenmiştir. Hoş, iki üvey kardeşten birisinin kitabın çoğunda sadece adı geçmiştir ama bu da okurda merakı hep en üstte tutmuştur. Kitabın arka kapağında, Ergenekon'un yıllar önce yazılan romanı yazar. Sanıyorum bu kitabın gerçeğe yakın oluşunu zihinlerde tasdiklemiştir. Kitapta o hep sözü edilen ama bir türlü gün ışığına çıkarılamayan derin devletten, gizli örgüt oluşumlarından, patlamaya hazır gençlerden epey bahsedilmiştir. Kitabın olayı ile ilgili bir şeyler aktarmak istemiyorum çünkü polisiye roman olduğu için bunu sizlerin çözümlemesi gerektiği düşünüyorum. Öyle ahım şahım bir edebî niteliğe sahip bir eser değildir. Adı üstünde polisiye roman sınıfındadır eser. Oldukça sade ve anlaşılır bir dili vardır. Kendisini okutur. Kitabın içinde genel kültüre dair bilgiler de edinmek mümkündür. Ahmet Ümit bu açıdan okuru beslemiştir diyebiliriz. Lise birinci sınıfta tanışmıştım Ahmet Ümit'le. Agatha'nın Anahtarı isimli eserini okumuştum. Sevmiştim aslında ama neden 5-6 sene boyunca başka bir kitabını okumadım bilmiyorum. Ahmet Ümit'in Twitter kullanımından haz etmediğimden desem yanlış konuşmuş olurum lakin nedense olmadı işte. Kitabı okuduktan sonra Twitter'ı adeta bir haber sayfası gibi kullanan, daha çok nerde muhalif şeyleri görürse rt yapan (ki bunu asla tasvip etmiyorum, böylesine bir yere sahip yazarın tabir ne kadar doğru tartışılır lakin 'oturaklı' olması gerektiğini düşünüyorum.) Ahmet Ümit bu eseriyle beni şaşırtmadı aslında. Yakın tarihin işlenmesi ve farklı gözler tarafından yorumlaması falan, bildiğim Ahmet Ümit işte dedirtti bana. Gördüğüm ve dinlediğim kadarıyla Sultanı Öldürmek, İstanbul Hatırası, Bab-ı Esrar kadar beğenilmiş bir kitap değil Kukla. Bundan dolayı yıllar sonra Kukla ile başladım. Bir yazarı yeni okuyacaksam hemen en zirve eserini okumak pek adetim değildir. Kademe kademe çıkar, en son zirve eserini okur ve zirvede bırakırım. Bundan sonra hangi eserini okurum bilmiyorum lakin doğru bir başlangıç yaptığımı düşünüyorum. Aranızda Ahmet Ümit okumaya başlamak isteyen olursa Kukla ile başlamasını tavsiye edebilirim. Kitaba asla kötü kitap, beğenmedim diyemem lakin öyle de çok çok beğendim de demem pek mümkün değil abiler. Kendimi Türk dizisi izler gibi hissettim. Bazı kısımları o kadar uzatmış ki, "oğlum yeter" dediğim yerler oldu, özellikle de baş kısımlarda. Olay çok geç başladı. Kitabı kalın bir kitap yapma amacına mı sahipti yoksa merak mı uyandırmak istedi bilmiyorum ama epey uzatmış. Misal şu anda izlediğim yabancı dizi 40-45 dakika olmasına rağmen o kadar doyurucu ve yoğun ki, bizim dizilerimizde sadece bir koşu ya da bir olay sahnesi 40-45 dakika. Bunu da şimdi neden söyledim bilmiyorum ama durumlar böyleyken böyle abiler. Aranızdan alakasız bir videoyu sizlerle paylaşarak ayrılmak istiyorum. Kitapla kalın, sağlıcakla kalın.. youtu.be/9hRRfPHuJhQ

KuklaAhmet Ümit · Everest Yayınları · 20197,5bin okunma

··

2.766 görüntüleme

İngilicceci

@pisfenerli ·

06 Haziran 2021 01:18

Beyoğlu’nun En Güzel Abisi kitabı da aynı hisleri uyandırmıştı bende. Sizin de dediğiniz gibi ‘oğlum yeter’ dediğim anlar o kadar çoktu ki atlayarak okumuştum kitabı valla. Sanırım Ahmet Ümit’in tek güzel kitabı Beyoğlu Rapsodisi.