Mektup okurken diğer okuduğum bütün türlerden farklı bir ruh haline girerim. Daha mahrem.. Filtresiz, hiçbir aracıya ihtiyaç duymadan aktarılan duyguların yoğunluğu suratıma çarpar. İki kişi arasında, sadece onları ilgilendiren bu anlatı şeklini neden bu kadar sevdiğimi düşününce kendime bazı cevaplar buluyorum.. Biraz yaşantı, biraz da duygudaşlıktan geçiyor cevaplarım. Dostluğun, aşkın, kardeşliğin, bir şekilde ayrı kalmış olsa da bir arada olma çabasındakilerin arasındaki bu paylaşım hiç kuşkusuz ki bireyleri yakınlaştırdıkça bağları kuvvetlendirir. (Bu noktada aklıma insanın kendiyle olan bağı geliyor. Kimseyle kuramadığı ve nihayetinde çıkışı kendinde bulduğu bağı.. “İnsanın kendine mektup yazması ve dönüp dönüp okuması, yalnızlığın da ötesidir.” diyor Özdemir Asaf. Öyle mi? Ötelere geçenleri ayrıca merak ederim mesela.. Bir sebebi var bunun da. A’dan X’e olan mektuplarda aşkın, inancın, mücadelenin kuvveti dikkati çekiyor. Xavier, iki kere müebbete çarptırılmış bir mahkum. İçerideki. A’ida, mektupları gönderen, unutmayan, vazgeçmeyen, inancının arkasında olan âşık, kadın. Dışarıdaki. Söz konusu cezaevi olduğunda kimin içeride, kimin dışarıda olduğu görecedir. Bilenler bilir. Aslında her ikisi de içeridedir. A’ida ile Xavier evli değil ve A. hiçbir şekilde görüşe gidemiyor. Yapabildiği tek şeyi de öyle güzel yapıyor ki tüyleri diken diken ediyor. Yaşadıklarını, mücadelesini bazen sansürleyen -mektupların okunacağını biliyor- bazen ise kendini tutamayan aktivist duruşuyla, olağan heyecanıyla anlatıyor. X.’in her şeyi oradaymış gibi hayal ettiğine eminim. Sadece şimdiyi değil, geçmişi de her fırsatta anlatıyor. Yeni anılar yaratamamak mevcut anılara sıkıca sarılmayı gerektirir çünkü. Daha önce hiç üzerine konuşulmamış şeyler bile canlanır böylesi zamanlarda. Ortak yaşantılarındaki bağı mektuplar boyunca izledikçe ayrı bırakılmalarının haksızlık olduğunu düşündüm hep. Defalarca evlilik talebinde bulunup taleplerinin reddedilmesi ve buna rağmen hâlâ evleneceklerine olan inançlarının kuvveti can yakıyor. Günlerdir merak ediyorum, kavuştular mı diye.. (Cevabı belli sanki yine) Xavier’e ne oldu? “Hücrede okuyor ve not alıyorum. Başka pek az şeyin olduğu yerde kelimeler önemli.” Diyor X. Kelimelerini görmek için neler yapardı kim bilir Aida. A’ida’nın başına bir şey geldi mi? Vuruldu mu, tutuklandı mı, eczacılığa, yaraları sarmaya devam mı etti? Ne oldu? Mektupları üçüncü kişi olarak okumanın handikapı bu işte. Cevabını bulamayan meraklı sorular kalıyor ardında. Onlar içeride, biz dışarıda..

A'dan X'eJohn Berger · Metis Yayıncılık · 2008512 okunma

·

2.752 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülden Gören