“Bazı sabahlar, o kadar kötü bir halde uyanıyor ve o güne hangi benin devam etmesi gerektiğini bulacağım derken öyle ağır krizler geçiriyordum ki kendime gelip gerçekte o an ne yapmakta olduğumu fark etmem neredeyse öğleni buluyordu. Asıl tuhaf olansa akşamüstüne doğru sanki hiçbir şey olmamış, sanki kliniklik vaka düzeyinde deliliğin sınırlarına gidip gidip gelen ben değilmişim gibi kaldığım yerden maceralarıma devam etmem oluyordu.”
Sayfa 24Kitabı okudu
·
67 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.