Çocuktuk...
Ruhumuzu oyunlar beslerdi. Oynarken acılar uzaklaştırdı bizden. Acıkmayı, susamayı ve yoksulluğu bile unuturduk. Oyun yerimiz ne evdi, ne bahçe, ne sokak; her yerdi, her şeydi. Yeryüzünün neşesiydik. Haberimiz yoktu zenci çocuklardan, Hiroşima'lardan, maden ocaklarında çalışan dokuz yaşındaki küçücük işçilerden. Bebek ölümlerinin sayısını henüz duymamıştık. Kuşlarda da nüfusa kayıtlı değildi henüz.
Sayfa 17 - iz yayıncılıkKitabı okudu
·
29 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.