Şiirsel...
Anladın mı hiç, bilemedim. Böyle gelip de sedire her uzandığında, derinleşince uykun, taşlıktaki lavobada asılı çerçevesiz aynayı, yüzünü döndüğün duvara sessizce iliştirirdim.
Şimdi benim traş olduğum.
Uzanırken aynayı yerleştirmek için, hiç olmadığı kadar yakınken sana, tenin deniz kokardı, poyraza dönerdi nefesin.
Bir silinir, bir belirirdi aynada yüzün. Nefesinin her vuruşunda buğulu başka bir resim. Neler olmuş, nerelerdeymişsin, neler görmüş geçirmişsin, her nefes alıp verişinde şekillenirdi aynada bir bir. Öylece izlerken, en tatlı uykulara daldığım puslu bir film. Sonunu hiç getiremediğim.
Hala, her gece, el ayak çekilince, usulca denize giriyor annem, koynuna girer gibi senin.
Sayfa 37 - Notos KitapKitabı okudu
·
117 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.