Telegram grubumuzla değerlendirmesini yapacağımız bu kitabı kendim keşfedip okumak isterdim. Fakat maalesef grupta seçilen kitap olduğu için okumuş bulundum. Ve iyi ki okudum diyebileceğim kitaplar arasında yerini aldı dersem mübalağa yapmış sayılmam.

Peyami Safa'nın okuduğum ilk romanı ama kesinlikle son romanı olmayacak. Bu kitap bizlere insanların birbirine nasıl yabancılaştığını ve nasıl yalnızlaştığını anlatan bir roman olmakla beraber, insanı, gerçek bir insan gibi doğrularıyla, yanlışlarıyla, gerçekleriyle, yalanlarıyla, çelişkileriyle, tutarsızlıklarıyla, kararsızlıklarıyla resmeden bir eser olduğunu söyleyebilirim. Resmeden dedim çünkü; kitabı okurken olaylar, mekanlar, kişiler âdeta bir film gibi gözümde canlandı. Fakat kitabı okurken bir soruyu birçok kez zihnimde geçirmek zorunda kaldım. İnsanlar neden bu kadar kötü? İşte bu soru... Her şeye sahipken daha fazla şey ister daha fazla ve daha fazla... Daha fazla isterken daha fazla kaybeder ve daha fazla yalnızlaşır. Ve dönüp ardına bakınca kaybedecek hiçbir şeyi kalmadığını anlar. Ve yapacak tek bir şey kalır. Ölmek!.. Psikolojik tahlillerini okurken ise aklıma eskiden Türk Edebiyatı'na karşı kişisel ön yargım geldi. Kitapta sürüklendikçe

Peyami Safa, benim düşüncemin ne kadar aptalca bir fikir olduğunu anlatırcasına kalemini kağıdıyla temas ettiriyordu âdeta. Temas etmeye devam ediyordu, bir daha ve bir daha tokat gibi yüzüme vuruyordu. vuracaktı vurmaya devam edecekti belki

Peyami Safa belki de Peyami Safa gibi yazarlar. İncelememi ise şu ana kadar okuduğum en iyi roman olan "

Kinyas ve Kayra'dan" bir alıntıyla bitirmek istiyorum. "Sorarlarsa, "Ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını: "Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..." ---- Bir de son olarak