“bu ellerimi nereye koysam yakışmıyor
dedim ki en iyisi kucağında dursun”
durduğum yer benim değil iken,
gidebilecek bir yerimin olmaması ne acı;
gidebilecek bir yerim yok iken hâlâ
ve inatla durmayışım ne gaflet
nihayetinde ölmüyorken yaşıyor olan insanın,
yaşıyorken öldüğünü bilmemesi bu,
bu ne tuhaf bi’ hayret.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.