Neydi şimdi bu! Huzursuzluğun kitabı mı? Bir sandıktan çıkan, salt duyguların gümbürtüsü mü? Hissizliğin, hisli manifestosu mu? Bir kitap, bir tokat, bir dost yoksa bir insan mı!? "Nice limanlara yanaşacak gemiler var elbette, ama hiçbiri hayatın ıstırap vermez olduğu limana varamayacak, her şeyi unutabileceğimiz bir rıhtım da yok." [s.17] Ve .. "En çok anlamak yoruyor bizi, yaşamak düşünmemektir." [s.162] Hepimizin kötü hissettiği zamanlar vardır. Bir yumru gibi boğazımızda düğümlenen tarifsiz acılar, her yerimizi ağırtan ama öyle bildiğimiz vücut ağrılarından olmayan sancılar .. Hani canımız çok yanar da tarif edemeyiz ya da acı çeken bir insanı anlayabilmek adına kurduğumuz empatinin eksik kaldığını biliriz ya; işte bu kitap, eksik olanı tamamlayan ve hissettiren bir kitap! "Kalp düşünebilseydi, atmaktan vazgeçerdi." [s.27] Peki, "Hissetmek ne renktir acaba?" [s.19]

Huzursuzluğun Kitabı, aslında huzursuzluğun kitabı değil, gerçeklerin yansıması, tarifsiz hislerin somut hâli, sorgularken sarsan mükemmel bir eser! Her cümlesi boğazımda düğümlendi ve çoğu kez "ben bu hissi biliyorum" dedirtti. Hissetmenin rengini hissettiren

Fernando Pessoa ya da Bernardo Soares, kitabı okurken birlikte yol aldığım arkadaşım oldu. Ama bir arkadaş bu kadar mı iyi anlar insanı? "Yüreğimin tam ortasında büyük bir yorgunluk var. Asla olamadığım kişi beni üzüyor, ondan bana kalan anılardan neye olduğunu anlayamadığım bir özlem kabarıyor. Umutlara ve kesin inançlara çarpıp düştüm, benimle birlikte bütün batan güneşler de düştü." [s.255] Yanınızdaki insan sizi anlayamazken, yıllar önce yaşamış birinin ya da sizinle hiç tanışmamış birinin sizi anladığı hissi paha biçilemez. Bu yüzden bu kitap; benim başucu kitabım ve uyumadan önce en son konuşmak istediğim arkadaşım oldu. "Bir limana çıkmamak dendi mi, çıkılacak liman kalmaz. Asla varamamak, asla varamamak demektir." [s.662] Huzurla okuyun.