Bir mahkeme salonundayken 
Franz Kafka’yı; bir savaş haberi izlerken 
Lev Tolstoy’u; tarlaların yanından geçerken 
Orhan Kemal’i; İstanbul sokaklarında kaybolurken 
Orhan Pamuk’u hatırlamak edebiyatın hayatla ne kadar iç içe olduğunu ispatlıyor.
müthiş yorumlar gelmiş, edebiyatla böylesine sağlam bağlar kuran insanlar görünce mutlu oluyorum
Bir yemek davetinde 
Marcel Proust'u, bir gemi güvertesinde 
Joseph Conrad'ı, köy ve kır gezintilerinde 
Anton Çehov'u, işçi eylemlerinde 
Jack London'ı, hayat karşısında çaresiz kalınan anlarda 
Oğuz Atay'ı, var oluş sancılar çekildiğinde 
Fernando Pessoa'yı, kalp kırıklıklarında 
Cesare Pavese'i, bir aynanın karşısındayken 
Jorge Luis Borges'i hatırlamak edebiyatın hayatla ne kadar iç içe olduğunu gösterir.
...diyerek devam ettirebiliriz Oğuz. ^^
Bu örneklere ekleyebileceğiniz varsa yorumlara beklerim 🤓
Sıcacık ve mutlu bir aile gördüğümde aklıma 
Louisa May Alcott ,gereksiz kahramanlık yapan birini gördüğümde 
Miguel de Cervantes ,engeli olan birini gördüğümde 
Christy Brown ve 
Sharon M. Draper ,kocaman binaların içindeki küçücük insanları gördüğümde Franz Kafka, herşeye rağmen hayata tutunmaya çalışan tarla işçilerini gördüğümde ise aklıma 
John Steinbeck 'in gelmesi edebiyatın hayatımızla ne kadar iç içe olduğunu gösterir.
Toplumdaki aksaklıkların izahı olmayıp mizaha vurulduğu olayları gördükçe de Aziz Nesin’i hatırlıyoruz:)
Her türlü üşengeçliğimde Oblomov hatırıma gelir. :)
Ne zaman bir gemi veya deniz görsem aklıma Martin Eden dolayısıyla Jack London gelir:)
Mən də harda bir ağlayan uşaq kördükdə - Zezeni xatırlayıram 
Şeker Portakalı
Kışın dışarıda montum beni soğuktan korumaya yetmediğinde benim de aklıma Palto'daki Akakiy gelir. Bir mont için onun kadar uğraşmama gerek olmadığı aklıma geldikçe şükrederim.
Ankara'nın taşına toprağına bakarken Sabahattin Ali'yi Yakup Kadri'yi görmek umarım yalnızca bana has bir durum değildir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.