Kayıp dükü okuduktan sonra bu kitabı okumak insanlara boş hatta sıkıcı bile gelebilir ancak unutmayınız ki o kitabı okumadan bu kitabı okuyanlar olursa diye yazar diğer kitabı okumamıza ihtiyaç kalmayacak şekilde yazmış olduğunu göstermiş. Olaylar mantık hatası olmadan çok net örtüşmüş birbirleriyle. (Sadece diğer kitapta İrlanda seyahatindeyken arabada Amelia Düşesin ağzının payını iyi vermişti kitaba bitek o sahneyi yazmamış.) Ki ben bu halini daha çok sevdim kayıp dükte hikayeyi hep Jack'le Grace'ten dinlemiştik. Thomas'ın Amelia'nın o durumda ruh halini çok merak etmiştim neler hissediyorlar, neler düşünüyorlar, o olaya onlar nasıl bakıyorlar diye aynı sahneleri okumak sıkıcı gelebilirdi ancak olayları Thomas ve Amelia'nın gözünden okuyunca çok zevkli oldu bu kitap hani bir odada 4-5 kişi konuşursunuz da diğerlerinin aklından ne geçtiğini merak edersiniz ya (2 kitabıda okuyunca 4 kişinin ağzından aynı olaya hepsinin nasıl tepki verdiğini görmek iyiydi bu yüzden) siz onun hakkında iyi düşünürken aslında o kişinin hiç öyle düşünmediği ortaya çıkar. Jack'in ve Amelia'nın konuk odasında iç konuşmalarını karşılaştırınca vay be dedim Jack Amelia hakkında ne güzel şeyler düşünürken zeki, güzel olduğunu Grace olmasaydı hatta onu düşünebileceğini, Amelia ise Jack'e hayret etmiş patavatsız hatta onu hovarda bulmuştu ki haksız değil. Ama Jack ona hayran olmuşken ki diğer kitapta (Amelia hiç dış görünüşünden ne düşündüğünü belli etmeyen bir insanmış cidden) Amelia'nın bu kitapta Jack'i ilk görüşte beğenmemesi komiğime gitti. :) Kitaplarda şeyide çok sevdim önceki kitapta o sahnede Jack'le Grace arasında o iç duygu durumlarını daha önceden okumuşum ama bu kitaba geçince onlara sırf dışardan başka gözle bakıp akıllarından ne geçtiğini bilmemek (halbuki diğer kitaptan okuduğun kadar biliyorsun) Thomas ya da Amelia gözünden bakmak hem çok garip hemde çok güzeldi, hem garip hissettirdi hemde olağandı bu durum. Heleki Amelia'nın haydut saldırısından sonraki gün bahçede Thomas'la yaşadıkları ve sonrasında kimsenin farketmemesi Düşesin yanaklarındaki tatlı kızarıklılığı güneş lekesi zannetmesi diğer kitapta herkes öyle zannederken bu kitapta aslında olayların başka olduğunun anlaşılması çok hoştu. Diğer kitapta Thomas'ın iç dünyasını Bu olaylara karşı ne hissettiğini çok merak etmiştim senin olanı bildiğin, sana ait olduğu öğretilen bir şeyin elinden alındığında ne hissettiğini... yazar Thomas'ı yazarken tam istediğim gibi yazmış. O bütün duygu durumlarını Thomas'la birlikte bende hissettim. Spoiler Son sözde kontluğun Thomas'ta olacağını biliyordum. (Stanford-Belgrave arasındaki araba yolculuğunda bunun sinyallerini almıştım. Satın alacağını düşündüm ama sonra dedim zaten vâris yok adam hoplaya hoplaya verir heralde derken kralın lütfetmesi peki beni kahkalara boğdu. Adamın çektiklerinin mükâfatı dedi verdi resmen :))) son sözü Leydi Whistledown söyledi, kadını her okuduğumda kahkahalar atıyorum, içim kıpır kıpır oluyor. Sanki özlediğim, tanıdığım birisine yıllar sonra yolda denk gelmek gibi ruhu saran sıcak bir his bırakıyor insanda bayılıyorum bu kadına evden biri gibi... Julia, Whistledown'u yazarken kitabının içinde başka bir yazar daha varmış gibi hissettiriyor. Sanki etten kemikten başkası yazıyormuş gibi Julia'nın kaleminden çıkmamış gibi çok katmanlı bir yazar seviyorum Julia'yı.

Hayal Etmediğin KadarJulia Quinn · Epsilon Yayınları · 2014203 okunma

·

377 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.