“CLEMENCE:
Bu ülke benim mi? Belki. Ama ben, ben onun değilim. Ayaklarım buranı otlarında, ama uzak o otlarda koşup oynuyor tüm düşüncelerim.
Denizler ötesini düşlüyoruz ikimiz de, ama sizin için denizler ötesi burası, Gezgin, benim içinse orada, uzakta.
Benim için denizler ötesi, Toulouse’dan yana, annemin çağıran sesi, çocuk gülüşlerim orada yankılanıyor hala.
Bir kedinin peşinde, yalınayak koştuğumu anımsıyorum, Taş döşeli bir yolda,
Kedi küçüktü, kimbilir, yaşıyordur belki ve beni anımsar.
Hayır, ölmüş olmalı, ya da unutmuştur, tıpkı yoldaki taşların unuttuğu gibi.
Ben çocukluğumu anımsıyorum, ama çocukluğumun dünyasında her şey unuttu beni.
Doğduğum ülke soluk alıp veriyor içimde, ama onun için bir ölüyüm ben.
Nasıl da mutlu olurdum, tek bir duvarcık, tek bir ağaç anımsıyor olsaydı…”
Sayfa 29 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
·
56 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.