Maske takıyorum.
O bildiğiniz virüsten korunmak için olanlardan değil...
İçimde biriken, her aklıma geldiğin de beni yerle bir eden, zavalli acılarımı, insanların göremeyeceği kadar sağlam, tam korumalı, çift dikişli maske...
Başlarda zorlanmıstim.
Beceremiyor, olmadık yerde bir ağlama krizi geliyor dökülüyordu yanaklarımdan gözyaşım.
Ama şimdi profesyonel oldum.
Yediğim kazıkların verdiği özgüvenle herkese gülümsüyorum, kendimle başbaşa kaldığım o ana kadar...
Sonrası mı?
Ne siz sorun ne ben söyleyeyim...