…“Senden büyüğü de var Zeus,” dedim alçak sesle ve büyük, altın kuşa baktım. “Bu yalnızca İntikam, yalnızca tanrıların hizmetkârı… benim bildiğim de senin hizmetkârın ve siz tanrılar onu kullanıyorsunuz. Ama o, Gazap değil.” Dönüp, yaratığın gözlerine baktım. Kuyu kadar derin ve karanlıktı. “Gerçek adını söyle,” dedim. Yaratık yuvarlak omuzlarını silkti. Çarpık boyunu döndü ve her birimizi teker teker süzdü. “Çocuk haklı. Kendime Gazap adını verdim, ama herkes beni… Ölüm adıyla tanır.” Teus hüzünle gülümsedi ve başını salladı. “Yaşam bir yoldur… vahşi, yorucu bir yoldayım … ve ben o yolun sonuna geldim. Ölüm, yolun sonunda bekleyen, beni kollarına almak için bekleyen eski bir dost gibi.” “Dost mu?” diye haykırdım. “Sevdiklerimizi alıp götürüyor.” Teus hüzünlü bir gülümsemeyle bize baktı. “Hayır, hepimizi bir araya getiriyor. İlk önce ben gideceğim. Ama sizi terk etmiş olmayacağım… yalnızca sizi beklemek için bir başka yere gidiyorum. Siz de teker teker bana katılacaksınız.”…
Sayfa 193Kitabı okudu
·
59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.