Fazlasıyla akıcı ve karmaşık yazım şekliyle okurken hem bir yapbozu tamamlıyor gibisiniz hem de kafanızda özgür iradeye, kendi hayatınıza dair fikirler canlanıyor. Nasıl bir cümle oldu bilmiyorum inanın ama tam olarak böyle. Hem karışık hem de akıcı olması nasıl aynı anda oldu onu zaten bilmiyorum. Kitabın yarısına kadar sürekli ben ne okuyorum ya olduğum doğrudur. Sonra nasıl oldu anlamadım ama bir noktada kitabın ne demek istediğini çaktım. Okuduğum izlediğim bildiğim tüm zamanda yolculuk hikayelerinden farklı bir yanı vardı bu kitabın. Bir şeyleri değiştirmeye çalışmıyordu. Bir şeyler zaten hep öyleydi, öyle oluyordu, öyle olacaktı. Oluyor işte.
Bunun dışında büyük bir bölümü savaşta geçen öykü hiç de öyle Hollywood filmleri gibi havalı değildi. Ki bu zaten yazarın yegane amacoydı sanırım. Savaşın ne kadar pis ve sefil bir şey olduğunu göstermek. Bu konuda da fazlasıyla başarılı olduğunu düşünüyorum.
