Gönderi

Peki ya kazazedeler... Tek bir tane vardı: Çocukluğum. Hayatın acı gerçeklerinin kayalıklarına çarpıp parçalanmıştı. Her denizkızı bir deniz kazasına sebep olur ya; işte, çocukluğumun saf düşleri de bir denizkızının eliyle çarmıha gerilmiş ve yok olmuştu. Yarın, belki başka denizkızları da başka umutları, başka rüyaları çarmıha gereceklerdi. Aldatılacaktık, acı çekecektik, çabalayacak, karşı koyacaktık ve bir gün gelecek, her şey bu denizkızının öyküsü ve diğer denizkızlarının öyküleri gibi bir öykü olacaktı. Her şey, bütün çocukluk düşleri, her şey masal olurken sadece acı, ter, gözyaşı ve çabalama ile yoğrulmuş bir kaba gerçeklik kalacaktı. Ve işte hayat buydu.
·
175 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.