Barış Kahraman: "Bozkır": Bozkır I Genç ve sakalları ağarmış bir adam kıyısına oturmuş engin bir bozkırın hem sıcak yağmur bulutlarına bakıyor hem de ölümü düşünüyor bir zamanlar ölmüş olduğu Evrenini saran üzeri mürekkepli kağıtlar yüzünden...

I Genç ve sakalları ağarmış bir adam kıyısına oturmuş engin bir bozkırın hem sıcak yağmur bulutlarına bakıyor hem de ölümü düşünüyor bir zamanlar ölmüş olduğu Evrenini saran üzeri mürekkepli kağıtlar yüzünden bir şiir olamadığından şiir yazıyor Bozkırı yazamadığından bozkıra bakmayı yazıyor. Bir minarenin ucunun uzaktan görülüşü anımsatmıyor sonsuzluğu Bu anılar ile quantum fiziği arasında tereddüt ve istek dolu bir andan ibaret sadece ihtiyar bir tayın bir şiir dizesi gibi oturuşu sessizce Kafamı doludizgin nal sesleriyle dolduruyor. Ona bakarken bilmediğim bir dehşeti okur gibi başım dönüyor. II Uyumak için durgun şehirleri vardır bozkırın Uyumak hiçliğin yanında sessizce ve beklememek uyanmayı, istememek Özü bu işte yitip giden ama geçmeyen zamanın umutsuzluğun huzurunun Bir saniyenin Yıllar, upuzun yılanlar kadar derin bir kuyu olması Merdivensiz ve ben’le başbaşa Hiçkimse de olmasın zaten hiçkimse Çıkmak kimin umrunda ki Sonsuzluk da bu olsa gerek yok kadar küçük bir atom Ölmek asla öğrenilemeyecek bir addır Ama perdesiz ve ağustos güneşinin altında gözleri açık uyumak ve duymak ruhunda sensiz uyuyanı Öylece duruyor orada Gülmüyor ağlamıyor bakmıyor duymuyor ama ağrısız bir ur gibi orada Bir şairden kalma boş bir odanın tasviri Kitaplar, şiirler ve hiçkimse Hepsi senin içinde bir cenin gibi kıvrılmış rüya görüyor Unutmak için arafi şehirleri vardır bozkırın Ne ağlanacak bir şey var ne hüzünlenecek Sırtüstü yatmak Açık gözlerin örümceksiz bir tavana takılmış Bembeyaz, lekesiz yeni badalanmış tertemiz bir duvara bakmak Hiçbir şey düşünmemek Hiçbir şey düşünmemek de mümkün Belki de ölmekten daha zor bir hayatta kalış İntihar asla akılda tutulamayan bir mısradır Ki bozkırdaki taşra şehirleri intiharı çoktan bırakmış Ama kurumak Köklerini çoktan sökülünmez sert topraklarına salmış Yapayalnız ve ıssız bir ağaç olarak uyanmak Gitgide tırnaklarıyla gölgesine tutunduğu kaderine benzeyedurmak ki gözkapaksız bir bakıştır kurumuş bir ağaç rüzgarsız ve bitimsiz bir ikindide hep ufukları dağsız uzayıp giden buğday tarlalarına mecbur kalan Karaman 2014 Haziran

Barış Kahraman

82 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Barış Kahraman