çoğu insan, yaşamın bir hayalden ibaret olduğunu düşünmüştür. bu his, benim de peşimi bırakmıyor. canlı ve meraklı duyularımızın kısıtlı sınırlarını düşününce, tüm enerjimizin salt ihtiyaçlara aktarıldığını gördükçe -ki bunun da sefil bir varoluşu sürdürmekten öte bir yararı yok- ve sonra da araştırmalarımızın sonunun pasif bir boyun eğmeden daha fazlası olmadığını, hapishane duvarlarımızı parlak şekiller ve ışıltılı manzaralarla süsleyerek mutlu olduğumuzu düşünüyorum.
Sayfa 17 - 22 MayısKitabı okudu
60 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.