Hakkında ne bir inceleme ne bir alıntı olan, az okunan ve benim yine çok keyif alarak okuduğum bir Roni Margulies kitabı daha… Kitap, 1985-2010 arası şiirlerinden oluşuyor. Şiiri, şiirleri yazışını, hayatından aktarışını önsözde öyle güzel açıklamış ki sözü ona bırakıyorum: Gerçek edebiyat ayakkabının vurduğu yeri anlatır. Ayakkabıyı anlatır, ayağı anlatır, niye vurduğunu anlamaya çalışır, yarayı anlatır, vurulan ayağın ve o ayağın sahibinin neler hissettiğini, neler yaptığını ve neler yapmak istediğini anlatır. En kötüsü, en çekilmez ölçüde kötü olanı, kötü olduğu en kolay anlaşılanı, ayakkabı vurmazken vuruyormuş gibi yazılan “edebiyat” ürünüdür. Ezbere yazılan, “Şu çok önemli, şunu yazmalıyım” diye düşünülerek yazılandır; sahici olmayandır. “Şu çok önemli” diye düşünülen şey gerçekten de çok önemli olabilir, gerçekte hiç önemli olmayabilir, ama mesele yazan kişinin hayatında önemli olup olmadığıdır. Yazarın o şeyi kemiklerinde, midesinde, her hücresinde hissedip hissetmediğidir. Yazdığım her şiiri bu anlayışın hükümlerine göre yargılarım. Suçlu bulunanlar ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırılır, ne ben bir daha görürüm onları, ne de siz görebilirsiniz. Sevdiğim iki şiiri yazıp sonlandırıyorum: YAPRAK Üç gündür okuduğu romanın son sayfasını özellikle yavaş okudu, gülümseyerek bitirdi. Yerinden kalktı, kitabı özenle raftaki yerine koydu. Oturdu, ağır ağır bir sigara yaktı - çoktandır azaltmaya çalışıyordu- içkisinden bir yudum aldı, gerindi, esnedi, adamakıllı yorgundu. Okuduğu romanı düşündü biraz. Yeni biten on yılı gözden geçirdi, doksanlı yıllarda neler yapabileceğini, artık neler için çok geç olduğunu tarttı. “Her şeyi yapabilirim, tüm kapılar açık hala. Fakat bir akşam, on yıl sonra, yine bu odada, yine bu soru, yine bu cevap…” Telaşsızca tırmanıp pencere kenarına sonra kendini bir yaprak gibi boşluğa bıraktı. (Syf 31) AYRILANLAR Ağlamalıdır ayrılanlar ayrıldıklarında. Her ayrılık kanıtıdır çünkü o bitmez arayışımızın boş çıktığının yine. Ağlamaya değer. Ağlamaya değer. Biliyor da olsak çünkü bulamayacağımızı aradığımız sevgiyi bulduk sanırız bazen - insanlık hali! - ve ne denli derinse yanılgımız, ne kesinlikle eminsek bulduğumuza o denli değer ağlamaya. Yalnızlığı yeneceğimizi sanırız çünkü, bir kişi var sanırız ki bir yerde, tüm küçük ve büyük yenilgilerimizi anlamsız kılacak sevgisiyle. Kanıtlandığında yine onu bulamadığımız, ağlamaya değer. O kişi değilmiş ayrıldığımız, yokmuş böyle bir kişi - farketmez, değer ağlamaya; biraz daha sevgisiz, biraz daha zor olacaktır artık hayat. Ağlamalıdır ayrılanlar ayrıldıklarında. (Syf 167)

TelgrafçiçeğiRoni Margulies · Everest Yayınları · 201410 okunma

·

200 görüntüleme

İnsanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır.

@Atakum ·

22 Temmuz 2021 20:43

🌿🌿

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Beyza