Sivas'ın Meşeli köyünde yine güneş doğuyordu. Anadolu insanı emektardı, özveriliydi, çalışkandı. Öyle geç saatlere dek uyuyup da sabahın bereketini kaçırmaz. Ailesi baştacıdır, toprağı sevdasıdır, değerleri kutsalıdır. Anadolu bir direniştir, dik duruştur, hem anaç hem ataçtır. Herkesi bağrına basar, kötüyü iyi eder, çirkini güzelleştirir. . Meşeli'den İstanbul'a gidenler olmuş, o ışıltılı sokaklarına, kalabalık yaşamına aldanıp oraya yerleşmek için köydeki varını yoğunu satıp yerleşen de. Keşke yiten yalnızca köydeki varlıkları olsaydı. Ya değerlerin gidişi ne demeliydi? Neden şehre göçünce değerler de kendi içine göçerdi ki? Oysa o değerlerle o büyük şehirler nasıl da kültür abidesi, insancıl, acun çapında birer pırlanta olurdu. . Bir yanda İstanbul'da evlenme hazırlığı yapan oğluna para biriktirmek için tarlada canla başla çalışan ana-baba, diğer yanda ekinlere gereğinden az değer biçen alıcılar, öteki yanda ise köydeki tatlı-acı yaşanan olaylar. Hangi kişiliği elinden tutsanız Anadolu'nun o sert ancak sevecenliğini duyumsuyorsunuz. Çok güzel değerleri yeniden anımsıyor, yaşatmak için eyleme geçiyorsunuz. Çünkü insancıl olan hep çekmiştir bireyi. . Zöhre Kadın, Kara Meryem, Muhtar Osman, Topal Hamza, dedeler, neneler, çocuklar... Hepsi günümüzden, hepsi içimizden. Sivaslı bir yazarın Sivas'ta geçen sımsıcak, düşündürücü, içimizde bir yerlere dokunan romanı: Hüzün Dağlarının Çağlayanları. Kapaktaki adına odaklanırsanız çift adlı bir roman olduğunu da ayrımsayacaksınız. Okumanızı öneririm. İnsan kalabilmek için, insanlığı unutmamak için, değerlerimizin bizim özümüz olduğunu, onlarsız herkesleşeceğimizi bilmeniz için okumalısınız. . Betikle esen kalın.

Hüzün Dağlarının ÇağlayanlarıSami Sarıtepe · Vaveyla · 20213 okunma

··

150 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betikevi