Gönderi
Tanımadığım adaşımın özlemi...
Adımı aldığım kadının kitabını 20 yaşımda okudum. Bu kitapla hiç yaşamadığım bir şehrin ve hiç tanımadığım bir kadının özlemini iliklerime kadar hissettim. Şimdi ne o İstanbul'u görüyorum ne de Mîna Urgan gibi her ne yapıyorsa yapsın kendini o işe tutkuyla adayarak bir fikrin peşinden koşanları. Bu demek değildir ki umudu kesmeliyiz. Bu kitabı okurken Mîna'nın hikayelerini paylaştığım birçok dostum ve ben günlük yaşamın uyuşukluğuyla unuttuğumuz fikir, tutku ve hayallerimizin kalp atışını bir kez daha hissettik. Bu his bize ilk başta eski Türkiye'nin yürek sızısı gibi vursa da sonrasında potansiyel bir enerjiye dönüşerek bize ne olduğumuzu, ne olabileceğimizi gösterdi. Bu hissi zamandan zamana kendime hatırlatmak için de bu kitabı başımın en ucunda tutacağım.
·
97 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.