Okumadan Geç-Me
Eski bir hikayedir anlatayım size..
Derler ki Tanrı, ölümü önce Dağlara vermiş.
İlk dağ öldüğünde bütün dağlar ağlamış, feryat figandan dağlar silelenmiș, üzerlerinden kara bulutlar gitmez olmuş. Tanrının merhameti el vermemiş. Ölümü dağlardan alıp taşlara vermiş.
İlk taş öldüğünde bütün taşlar ağlamış, üzüntülerinden çatlamışlar, un ufak olmuşlar kum gibi. Tanrının içi buna da el vermemiş. Ölümü taşlardan alıp suya vermiş.
İlk dere öldüğünde bütün dereler, çaylar, ırmaklar, denizler, okyanuslar ağlamış. Su cansızlașmıș, o kadar durgun bir hale gelmiş ki her yerde hastalıklar çıkmış. Tanrı bunu suya yapamam demiş. Ölümü sudan alıp insana vermiş.
İlk insan öldüğünde dünyanın başka yerlerindeki insanlar gülüp oynuyormuş, eğleniyormuș, umurunda değil gibi davranıyormuș. Tanrı tamam demiş. Ölüm insana yakışır. Bu riyakarlığı ancak ölüm paklar demiş.
Bugün Manavgat yanıyor, Balıkesir'e birisi düğün yapıyor, Muğla yanıyor Antalya'dan birisi tatil hikayesi atıyor. Ölüm gerçekten en çok insana yakışıyor. Yoksa bu kadar riyakarlık mahvedecek dünyayı, bu umursamazlık, bu duyarsızlık bu vurdumduymazlık.. Bizi yok edecek olan bunlar.
··
458 görüntüleme
Bir rivayete göre olan bu hikayeyi ilk duyduğumda "niye ya! " demiştim. Ama şimdi bu kılıf bize ne yazık ki çok uyuyor...
Üzdü, çok üzdü... 😪
Savaş zamanında bu kadar fedakâr; barış zamanında bu kadar riyakar başka bir halk var mı acaba?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.