Dünya boktan bir yerdir. hayat manasizlarin mana olarak yutturuldugu bir zaman sonra kafamiza vura vura niçin yaşiyoruz acaba dedirtir bize. en dogru bildiğimiz yollardan giderken bile bizi süphe denilen aslinda bir ömür törpüsü içinde birakir.
ama işte dingiliğin hüküm sürdüğü kuru kalabaliklarin ve gereksiz gürültüler pek karanliklarda olmaz.
karanlik güzeldir, bütün maglubiyetlerin galibiyete cevrildiği hiç olmazsa bir tesellinin bulundugu yerdir.
kafanizda binbir türlü soylu düsünce var iken boktan ticari hesaplarla ütülenmediği yerdir.
ama işte insanin içinde bir yaşama ateşi vardir. bu ateş ki bizi ve bizleri su an ki durumuma getirdi.
yoksa simdi magaralarimizda ödümüz bokumuza karismiş vaziyette oturur olacakti.
belki de platona göre o magarada ki herif disari cikmasaydi daha iyi olacakti ya neyse-
bazen beyhude cabayla yasadiğimizi düsünürüz. nedir yani fanilik mührünü alnimiza kazimişlar bir kere. ne yapsak bos deriz.
ama marifet bu değildir. marifet fanilikte bir an olsa bile ebediliği yakalayabilmektir.
bunu cesit cesit yollari vardir.
santimler için yasariz, o santimler bizi ya galibiyete yahut yenilgiye götürür.
ama herseyi yapip yenilmek farklidir. hiç bir şey yapmayip yenilmek farklidir.
ikisinin arasinda dağlar kadar fark vardir.
birinde burukta olsa bir gurur öbürküsün de ise ne yazik ki ciliz bir yenilgi.
en büyük düsman ölümdür. buna direnmek gerek. ölüme kazik atabilir kişi.
gider ne bileyim buda bana kalsin...
·
138 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.