Gönderi
İlk kitaba göre olay daha çoktu ama sanırım karakterlerin kanlarının nasıl tersine aktığını bildiğim için ne yabancılık çektim ne de garipsedim. Onlar yaşarken ben izledim, onlar anlatırken ben dinledim, onlar yanarken ben de yandım sanki. Hepsine ayrı ayrı bağlandım, hepsini canım kanım saydım. Bir karakter nasıl cana bağlanır ben de anlamadım ama çok bağlandım. Asi, Karan, Defne, Bedirhan, Sergen, Billur, Yaşar Çakıl... Bir kısıma renk katan Kayserili akrabalar... Hepinizi sevmem normal mi? Sizi soluksuz okumama rağmen nefes aldığımı hissetmem nasıl olasılık kazanıyor?
Dile kolay 700 sayfada birçok olay, birçok duygu yaşadık. İlk kitapta temeli atılan acılar bu kitapta detaylandı. İlk kitapta var olan yaralar bu kitapta kanatıldı. Karakterler büyüdü, bize içini açtı. Onlar ağlayamadı, satırlar ağladı. Sayfalar kendiliğinden aktı acı kendini göstermekten hiç vazgeçmedi. Son sayfa gelip çattı. Olayın yaşanmasını ne kadar sindirmeye çalışsam da yapamadım. Daha fazlasını öğrenme ihtiyacı hissederek hemen 3. Kitaba başladım. İlk sayfalardan içimi yakan geçmişin izleri ile tanıştım. Hissediyorum bu kitapla korlanan kalbim son kitapla mahvolacak.
Not: Bir kitaba dair hissettikleriniz göreceli olabilir. İçinde bulunduğum hayatımın dönemi yoğunluğu gerektiriyor. Bu yoğunluktan kaçarken kitaplara sığınan biri olarak yeni yolculuğumu Asi Çakıltaşı serisinde devam ettirdim. Bu yoğunluğa, karmaşaya iyi geldiği için seriyi sevdim. Yanmaya devam diyelim o zaman. Neyt'te görüşmek üzere.
·
385 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.