İncinen Gönlümün Canhıraşı, Yorgun Yüreğimin Izdırabı Diner mi?
Her gün yeni yorgunluklar biriktiriyorum...
Taşıyamıyorum artık, yoruldum!...
Ben hep Nevbahar oldum ;
İçimde zemheriyle mücadele ederken herkese bahar olmaktan yoruldum!...
İnsanların donmuş ruhlarına şems gibi doğup, soğuk kalplerini sıcacık yüreğimle sarıp sarmalayıp ısıtmaktan yoruldum!...
İçimde zifiri karanlıkla yaşarken etrafa, insanların karanlık ruhlarına dolunAY-misali ışık saçmaktan yoruldum!...
Gül sandığım dalların dikenleriyle günbegün yara alırken, yara olup, yaren olamayan aşksızların bahçesinde Şeyda Bülbül-ü olmaktan yoruldum.
Kalpleri kurumuş çöl olmuşların gönüllerine vaha olmaktan , çoraklaşmış benliklerine yağmur olup yağmaktan yoruldum!...
Ben açık bir kitaptım ;
Sayfalarımı okumadan, anlamaya çalışan, zihni dolu, kalbi bomboş avamların boş ilim deryasında boğuldum!...
Ben herkese her şey, bu hayatın hamalı oldum ; artık taşıyamıyorum ben!...
Tüy kadar hafif canım kelimelerin ağırlığı altında eziliyor ;
Ben sessiz feryadlarla günbegün ölürken etrafa gülücükler saçmaktan artık yoruldum.
Elimden değil , yüreğimden tutacak gönüldaş, halden anlayacak hâldaş murad ediyorum.
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.