Yaşamın bu kadar hızlı değişimi, insanın varoluşunu ortaya koymaktaki becerisini köreltip, boşvermişlik duygusunu güçlendirir. Bu durum, insanî edimleri önemsizleştirir, toplumsal bağları zayıflatır. Yersiz, yurtsuz ve köksüzleşen bu insan, doğaya ve kendine yabancılaşır...