Son cümlelerde, ünlem işaretlerinden hemen sonra spoiler mevcuttur! Tek bir erek var: Zihinsel ölümü gerçekleştirmek. Kinyas ve Kayra. Onlar yalnızca kurgu karakterleri değil, günümüzde de yaşamlarını, ruhlarını farklı bedenlerde ve zihinlerde idame ettiren iki müthiş varlık. Zıt kişilikler ve dudaklardan dökülen cümlelere ihtiyaç duyulmadan sürdürülen dostluk, çocukluk zamanlarından gelen. Kayra, uykuda görülen rüyalara muhtaç ve müteşekkir. Kinyas, uyumaya ihtiyaç duymaksızın gördüğü kabuslarla yaşama alışkanlığı kazanmış ve tüm bu acıları vücuduna yansıtmış bir ruh. Hiçlik duygusunu tatmış, varoluş sancısından kurtulmak adına türlü girişimlerde bulunmuş, sorgulama ve arayış çabasıyla karanlığa bürünmüş aşina kişiler… karanlıkta hapsolmuş bir zihin, türlü felaketleri sergileme gücünü bulur kendinde. Kavrayış yoluyla istidlali yapılabilir. Günümüzde de rastalarız böyle felaketlere. İşte bu kadar, konusu budur 500 sayfalık romanın. Bunlar gözle görülen kısmı. Aslolanı yüreğiyle görebilir insan… İyi ki tanıdım Kinyas ve Kayra’yı. Yoksa tenhalara gömülmüş yalnız bir ruh zannedecektim kendimi bu cedelgah-ı müphem’de. Kitabı okuduğum andan itibaren duyuyorum ben de Kayra’nın rahatsız eden sesini, Kinyas’ın duyduğu gibi. Duyup da özünü bulamayacağını anladığı gibi. Fısıldıyor Kayra. Kulaklara işlenmiş ölümcül bir efsun gibi. Bana, sana, herkese fısıldıyor Kayra. Sanıyorum ki okuduğum bu kitap, tahayyül sınırlarımı zorluyor ve bana ayna tutuyor. Çıkıyorum bir dağ başına hülyalarımda, “Ey kâinat” diye sesleniyorum, “bana lütfettiğin bu hiçlik, kanımı boğan bir iplik.” Sonra hissediyorum ensemde buz gibi nefesi ve fısıldıyor, “Kinnnyaasssss” diye nefesin sahibi. Duyuyorum Kayra’yı ben de Kinyas gibi. Anlıyorum o vakit, sınanacağım tek şey hiçlik. Benim de kinim var varoluşa karşı ve aynı zamanda ben de tutuyorum yasını ruhumun. Füruğ Ferruhzad sesleniyor şimdi bana “Ben ağaçların soyundanım Ve bu ‘bayat’ havayı solumak kederlendiriyor beni” Sonra ben de Lauma, Flora, Mielikki gibi yüce ilahlara sığınıyor, onların soyundan olabilmek ve bu bayat havayı solumamak için yakarışlarda bulunuyorum. !!! Kayra karanlığı, zihinsel ölümü seçti “hiçbir şey yok” diyerek. Kinyas ise karanlığın dibinde bulunan zerrecik ışıktan yararlanarak karanlığı bastırıp aydınlığa erişti “her şey var” diyerek. Ben ise araftayım. Hem Kayra’yım hem de Kinyas. Mutlaka okunmalı…