Stefan Zweig'in bir solukta okuyup bitirebileceğiniz bir eseri daha! Lakin okur iken karakterin çektiği sancıları size bizzat yaşatan üslubunu geçemeyeceğim. Bir Baba'nın konuşamadan için için kendini yok edişini görüyoruz. Baba'nın kendi kabuğuna çekildikten sonra gözünde her şeyin küçüldüğü ve önemsizleştiği gerçeği... Kızına adeta büyülü gözlerle bakan Baba'nın kızının gözünde bir değerinin olmaması... Eşi, hayatını paylaşan kadın için bir önem sarf etmemesi... Ne acı bir yük! Evet bu eserde bir Baba'nın kıvranışlarına şahit olacaksınız. Başka ne diyebilirim ki? Bir an için sizi bu andan koparan bir eser. İyi Okumalar diliyorum.
