Benden olmayan bir ben
Bu benlik yitiriyor bazı şeyleri. Eskisi gibi uyanmıyor içinde hoşnut olduğu birtakım duygular. Bu sığlık yeri doldurulamaz bir boşluk yaratıyor, altında eziliyor farkındalığın. Ne yapmalı? Varsa eğer bir yolu, vazgeçmeye hazır kendi olması için feda edilecek ne varsa. Fakat kendi olması için vazgeçmeli mi yine kendinden olandan? İçine hapsediyor bu döngü onu. Sorgulamaların, sonuç vermediği gibi kendinden daha fazla uzaklaşmasına sebep olmasının vermiş olduğu buhrana direnemiyor. Özgür bırakmak istiyor kendini, sanki mümkünmüş gibi. Zaman geçiyor, kendine yabancılaşıyor, benliğinden bir adım daha uzaklaşıyor. İçinde, ondan olmayan bir başka benlik oluşuncaya kadar sürüyor bu teslimiyet. İşte bu benlik vuruyor suratına hakikati. Hayatın tezatlıklarıyla, bağımsız kurallarıyla, başıbuyruk hoyratlığıyla tanışıyor. Kendini terk etmek zorunda olduğunu anlıyor o zaman. Naif yaklaşımlar, masum düşünceler, sevginin hakikati... ilk benliğin yansıtıcı durumları bastırılıyor, yok edilmek isteniyor bu dünyada. İkinci benlik devreye giriyor o zaman. İnsanlar buna "büyümek" diyor. Bana kalırsa "cinayet" bu. İlk benlik hala içimizde ama yaşamıyor. İçimizdeki ölü ruhla kendimizi yaşıyor sanıyoruz. Aciz, zavallı bir varlık olmaktan öteye geçemiyoruz. Sonunda verilen son nefesle "ölüm" gerçekleşiyor.
Yani insan, ölüyor bir kez daha.
·
3.027 görüntüleme
bana kalırsa da cinayet :) düşüncenden öperim🌹
Bu yorum görüntülenemiyor
İşte bir benlik vuruyor suratına hakikati...
Yunus Emre misali; Beni bende demen bende değilem, bir ben vardır benden içeri 📝 Çok anlamlı dizeler kardeşim devamını bekleriz😉
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.