Bir yaşama ugrasinin, basit gibi görünen zor yüzü... İnsanin içinde neler barindirabilecegi üzerine öngörüler... Zor gibi görünen seylerin kolay, kolay gibi görünen şeylerin zorluklarini hissetmek hem de iliklerine kadar... Bunca şeyi düşünüp de sonunda hayatta kalmak mucize olurdu. Güzel dost dedim Pavese'ye ve kitaba.. 480 sayfa bir ruh ikizi hissini yaşattın sen ve ben sana nasil güzel dost demem. Neye niçin kızdığını, kırıldığını görmek acılarınin sebebini anlamak bile çok acıydı. Pessoa vari bir anlatım, bir düşünüș ve yaşayış. Her satırda bir kendini buluş... Güzel kitaplar hep güzel bitmiyor, en azından yazarı için. İntihara sürükleyen düşünceleri hissetmek daha okurken yoruyor insanı.
Milyarlarca insanın yaşadığı bu dünyada gerçekten adil bir düzen kuramamanin, her bir bireyin farklı bir bakış açısı ve beklenti ile yaşıyor olmasının, ortak bir çaba içinde olmamasının verdiği izdirap. Kim bu kadar çok şeyi detayli düşünüp huzurlu olabilir ki.
Pavese de vazgeçmiş sonunda... Siz yine de vazgeçmeyin ve okunacaklar listenizde üst sıralara alın, diye tavsiyede bulunsam pişman etmem sizi diye umuyorum.
Hoşça kal Pavese, hoşça kal Yaşama Uğraşı!