"Evet" dedim kesin bir dille. "Evet, sana ihtiyacımız var."
Babam yerinden kalktı, kolunu omzuma attı ve benimle o şekilde ön tarafa doğru yürüdü. Tabutun yanında durup babanneme fısıltıyla veda ederken yüzümü onun göğsüne yaslayıp hıçkırıklara boğuldum. Onun kollarında hem babannesini kaybeden bir kadının, hem de babasının kuzusu olmanın nasıl bir his olduğunu sonunda öğrenen içimdeki çocuğun gözyaşlarıyla ağladım.
Sayfa 141 - Amanda KrugKitabı okudu
·
56 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.