‘İçeriden ve bazen dışarıdan bir tufan, bir lodos geçer üstümüzden ve hayatımızı yıkılan ağaçlar, çökmüş çatılar, antensiz teraslar ve enkazlar arasından buluveririz ve gün gelir bu yıkıntılardan çok azı kalır geriye. Çünkü yeniden inşa ederiz her şeyi. Elbette diktiğimiz yeni ağaçlar farklı yerlerde olacak ve serpilip büyümeleri zaman alacak. Üstelik enkazlar arasında hiç kimsenin yüreğinden ve aklından silemeyeceği yıkıntılar da olacak ama yeniyi kurma işi durmayacak.’ . Santiago bazı kişilerden farklı düşündüğü için beş yıldır hapiste. Eşi Graciela kızları Beatriz ile hayatlarını Santiago’dan ayrı sürdürüyor. Don Rafael (Santiago’nun babası) yaşlanırken yeni bir uyanış mümkün mü diye soruyor.. İlkbahar yaklaşıyor, her biri bir köşesinden tutuyor.. . Mario Benedetti, zıt duyguları öyle ustaca bir araya getiriyor ki! Bir karakterin umudunu, başka bir karakterin karamsarlığı örtüyor örneğin. Uruguay’ın siyasi geçmişine de değiniyor Benedetti. Ama bunu yaparken insan psikolojisini mekan seçiyor. O mekanı renklendiriyor, parçalıyor, sonra toparlıyor. Bir çemberin içinde dönüp duruyor okur, küçük bir kız çocuğu da oluveriyor; parmaklıkların ardından çıkışı bekleyen bir mahkum da.. Altını çizdiğim pek çok cümle, kafamda oluşturduğum son ile beraber çok sevdim Kırık Köşeli İlkbahar’ı.. . Filiz Öztürk çevirisiyle~

Kırık Köşeli İlkbaharMario Benedetti · Ayrıntı Yayınları · 201470 okunma

·

1,065 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hülya Açılan