Her şey çok karmaşık. Sonunu asla tahmin edemediğimiz bir kitap gibi okurken; kitabın gerçekliğinden ve kendi varlığımdan bir şüpheye düşürüyor. Monolog tarzında ilerleyen, hatta diyalogları bile monolog gibi hissettiren muhteşem yapıt. Başlamadan bu kitabı anlamam derken, bitirmek istemedim. Burda olsa ne konuşurduk diyorum Oğuz ATAY için. Nasıl bu kadar çok düşünce sığdırabildi içine mesela?
