Yok, eğer bu buhran denilen menhus illet, öyle parayla-pulla, karnı doyurup refah içinde yaşamakla atlatılamıyorsa onu madde âleminde teşhis ve tedâviye kalkışmak ne boş gayrettir? Henüz cesâretini tüketmediyse, insanlık için tek yol vardır: Korkmadan, utanmadan itiraf. Hep ayıp değil ki kendi kendine hakîtatî tespit ile ilân. Evet, insanoğlu arayışını neticelendirmeyi, buhranına son vermeyi istiyorsa, çırpınmayı bırakıp "Ben, Âdemoğlu, maddeyi elimde oyuncak yaptım, ona hükmettim. Büyüdükçe büyüdüm, dünyaya sığmaz oldum. Lâkin bu kudretim arttıkça bir yanım eksilmiş. Şimdi bu eksikliği had derecede duyuyorum. Kudretimin zirvesinde yıkılmak, yok olmak üzereyim. Karnım tok, açım; sırtım kavi, titriyorum. Ne oldum, nasıl oldum bilmiyorum. Kurtarıcı bir huzura muhtacım." diyebilmeli.
Sayfa 16Kitabı okudu
·
101 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.