Zeze.
İçimdeki kamburu senle keşfettim.
Okudukça akmayan gözyaşlarım ikimize aktı sanki. İkimiz birdik sanki. Olmasını istediğimiz o kadar çok şey vardı ki! Olmayışına sinirlenip, savurduk onlarca tekmeyi. Büyük umutlar hep büyük yıkımları getirdi ikimize de. Yıkılmasının öfkesi miydi ağlatan yoksa her seferinde aynı sonu yaşamanın hezeyanı mıydı? Veyahut olmayışının eminliğine mi sövdük bilmeden. Bilmiyorum. Bilmememe de kızmış olablirim. Olanca kızgınlığım, kırgınlığım, umutlarım ve hayallerimi seni yaşarken düşünüp durdum. Sen bir karakter olarak aynı zamanda bendin. Hiç bu kadar ben olmamıştın. Yani kitap okurken karakteri yaşamak her okurun yaptığı bir şey . Ama ilk kez bir karakter gibi kitabı yaşamak yerine karakterin ben olmasına şahit oldum. Ben Zeze olmadım, Zeze ben olmuştu. Beni bu kadar etkilemen bundan dı sanırım. İyi ki rastlaştık Zeze . Çünkü uzun zaman akmayan yaşlarım senle özgürlüğüne kavuştu. Teşekkürler Zeze 
José Mauro de Vasconcelos 
Şeker Portakalı 
Kübra TURAN
·
131 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.